Για την επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για το ενημερωτικό δελτίο της ΕΑΠ «Παρέμβαση εκτός τάξης» Νοέμβρη 2023, όμως λόγω έλλειψης χώρου δημοσιεύτηκαν μόνο αποσπάσματά του. Έτσι, το δημοσιεύουμε εδώ ολόκληρο.

Φέτος κλείνουν 50 χρόνια από την εξέγερση-ορόσημο του Νοέμβρη του 1973. Πέρασε ήδη μισός αιώνας από τότε που τα αγωνιζόμενα τμήματα του λαού, με πρωτοστατούσα την νεολαία ξεσηκώθηκαν διαδηλώνοντας ενάντια στην φτώχεια, την άγνοια, την καταπίεση και την υποταγή που επέβαλλε η αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών, φωνάζοντας το εμβληματικό σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».
Όμως, παρά το κόστος της απώλειας 40 τουλάχιστον ζωών  εκείνων των ημερών του ‘73, η ουσιαστική αλλαγή πολιτεύματος (η επονομαζόμενη «κάθαρση») δεν επετεύχθη ποτέ. Έκτοτε, οι αλλεπάλληλες, νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, συνέχισαν να τρέφουν στα σωθικά τους την χουντοσύνη και να την απασφαλίζουν κατά το δοκούν, κάθε φορά που η ηγεμονία τους χρειαζόταν ενίσχυση. Απόδειξη γι’ αυτή την «εκλεκτική συγγένεια» μεταξύ δικτατορίας και αστικής δημοκρατίας  αποτελεί το σύγχρονο φαινόμενο της «αρμονικής συμβίωσης» μεταξύ των πολυάριθμων ακροδεξιών και νεοναζί (υφ)υπουργών και των λοιπών «μετριοπαθών» κυβερνητικών στελεχών στους κόλπους όλων των μετέπειτα κυβερνήσεων των «εκσυγχρονιστών» και «σωτήρων της πατρίδας» που προέρχονται από τις διάφορες παρατάξεις του αποκαλούμενου «δημοκρατικού τόξου». Το καθεστώς ίδιο κι απαράλλαχτο στην ουσία του, αλλά με σύγχρονο περιτύλιγμα διαιωνίζει την ύπαρξή του και προωθεί τον κοινωνικό εκφασισμό αναπαράγοντας στο ακέραιο τις  κυρίαρχες εθνικιστικές-ρατσιστικές, μιλιταριστικές και πατριαρχικές ιδεολογίες,  εφαρμόζοντας πολιτικές οικονομικής αφαίμαξης των πολιτ(ιδ)ών, εκμετάλλευσης ντόπιων και ξένων εργαζομένων και ανέργων και ιδιωτικοποίησης όλων των δημόσιων πόρων και αγαθών.
Γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια μετά και σε συνθήκες μονιμοποιημένης, μνημονιακής διακυβέρνησης, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμα επίκαιρα, ενώ ο γενικευμένος κι αδιάκοπος αγώνας ενάντια στις  νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σταδιακά εντείνουν την κοινωνική -υλική και ηθική- εξαθλίωση και τον  κοινωνικό αυτοματισμό, προκειμένου να μας πειθαρχήσουν όλες*ους στις ταγές του καπιταλισμού παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.
Με την πεντηκοστή επέτειο της μεγάλης εξέγερσης για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα συμπληρώνονται επίσης κι άλλα τόσα χρόνια προσπάθειας του πολιτικού κατεστημένου να αποστεώσει το νόημα του αντιδικτατορικού αγώνα για ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία. Οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις της αστικής δημοκρατίας επιχειρούν σταθερά κι επίμονα να ιδιοποιηθούν και να αποπολιτικοποιήσουν το νόημα του Πολυτεχνείου, αλλοτριώνοντας το μήνυμά του σε μια λογική «ουδετερότητας» χαρακτηριστική του υποτιθέμενου «σώφρονος, θεσμικού αντιφασισμού» που εκπροσωπούν. Βασισμένες στην συντηρητική «θεωρία των δύο άκρων», παρουσιάζονται ως οι ελευθερώτριες του λαού από τα δεινά της δικτατορίας και οι αποκλειστικές εγγυήτριες της πολιτικής σταθερότητας απέναντι σ’ αυτό που οι ίδιες αποκαλούν «τα κάθε είδους ακραία στοιχεία που θέτουν σε κίνδυνο την αστική νομιμότητα». Κατ’ αυτό τον τρόπο, τσουβαλιάζουν στον δημόσιο λόγο τους τιμητές των νεοναζί και τους υπηρέτες των ιμπεριαλιστών μαζί με όσες*ους ριζοσπάστ(ρι)ες κομμουνιστ(ρι)ες, αντεξουσιαστ(ρι)ες και αναρχικές*ούς τους πολέμησαν και συνεχίζουν να τους πολεμούν καθημερινά. Με στόχο την εξουδετέρωση της ιστορικής μνήμης, και την διάπλαση απαθών και ανιστόρητων νέων ανθρώπων, υποβαθμίζουν περαιτέρω την σημασία του εορτασμού της 17ης Νοέμβρη στο σχολικό περιβάλλον και αποσυνδέουν το σήμερα από το χθες στο εκπαιδευτικό περιεχόμενο, αναπαριστώντας την μετάβαση στον κοινοβουλευτισμό ως την μεγαλύτερη ιστορική τομή στην σύγχρονη Ελλάδα. Μετατρέπουν  έτσι την αγωνιστική παρακαταθήκη της εξέγερσης σε μίαν ακόμα ανούσια τελετή εορτασμού της νίκης της αστικής δημοκρατίας επί του συγκεκριμένου αυταρχικού, στρατιωτικού καθεστώτος, αλλά και επί των χαρακτηριζόμενων ως «ακραίων» κι «αντικοινωνικών» αριστερών, πολιτικών δυνάμεων.
Προκειμένου επίσης να εξευμενίσουν την «αυτοκρατορία» (imperium) για να παραμείνουν στον θώκο της εξουσίας, όλες αδιάκριτα οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης αποπειράθηκαν να χειραγωγήσουν και να καταστείλουν τις πορείες που κάθε χρόνο απέτιναν τιμή στην μνήμη των πεσόντων του Πολυτεχνείου κι εναντιώνονταν στην παρουσία των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην χώρα, αλλά και στην συμμετοχή της Ελλάδας στις διάφορες ιμπεριαλιστικές και νέο-αποικιοκρατικές επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τους συγγραφείς παλιότερου άρθρου του «Ιού», η αμερικανική πρεσβεία στην Ελλάδα είχε χαρακτηρίσει στις υπηρεσιακές της αναλύσεις ως «εξτρεμιστές» τους διαδηλωτές όλων των αριστερών τάσεων και αποχρώσεων, καθώς το πλήθος εξέφραζε έντονα αντιαμερικανικά συναισθήματα, καταδεικνύοντας τους ιμπεριαλιστές ως υπεύθυνους για τα δεινά που είχε υποστεί ο λαός στα χρόνια της δικτατορίας κι απαιτώντας την άμεση αναχώρηση των ΝΑΤΟικών βάσεων από το ελληνικό έδαφος . Γι’ αυτό αξίωνε από την ελληνική κυβέρνηση να παρεμποδίσει πάση θυσία την πρόσβασή τους προς την αμερικανική πρεσβεία. Ανταποκρινόμενες βέβαια στις εντολές των αφεντικών τους, οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις εξαπέλυαν όργιο καταστολής επιστρατεύοντας τα ΜΑΤ και όποιες άλλες δυνάμεις και εργαλεία χρησιμοποιούσαν ανά εποχή τα σώματα ασφαλείας ΕΚΑΜ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΟΠΚΕ όπως ‘αύρες΄, χημικά, καπνογόνα, πλαστικές – αλλά και ενίοτε πραγματικές- σφαίρες, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης κτλ., προκειμένου να σπείρουν το φόβο και να τσακίσουν τις αντιστάσεις όσων δεν δεχόντουσαν το είδος των συνθηκολογήσεων που προωθούσαν οι συνδικαλιστές καριέρας.
Σε μια τέτοια περίσταση πολέμου ενάντια την κοινωνία, τα κλομπ των μπάτσων δολοφόνησαν κατά την αθηναϊκή πορεία, την παραμονή της επετείου του 1980, ημέρα Παρασκευή, την εργάτρια από το Περιστέρι Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Κύπριο φοιτητή Ιάκωβο Κουμή . Κάποια χρόνια αργότερα, στην επέτειο του 1985, όταν το κομμουνιστικό κόμμα είχε ήδη κλείσει την πρώτη του δεκαετία στην νομιμότητα και η έννοια του δημόσιου «εσωτερικού εχθρού» είχε μετατοπιστεί βασικά στον αντεξουσιαστικό χώρο, ο μπάτσος Α. Μελίστας πυροβόλησε πισώπλατα, από κοντινή απόσταση και πέτυχε στο κεφάλι τον δεκαπεντάχρονο μαθητή Μ. Καλτεζά που διερχόταν εκείνη τη στιγμή από περιοχή των Εξαρχείων, όπου οι διαδηλωτ(ρι)ες συμπλέκονταν με τις δυνάμεις καταστολής. Σημειώνουμε πως ο δολοφόνος του παιδιού καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ποινή- χάδι μόλις 2,5 χρόνων φυλάκισης με αναστολή, ενώ πέντε χρόνια μετά (το 1990), αθωώθηκε σε δεύτερο βαθμό, με την αιτιολογία ότι είχε ενεργήσει «εν βρασμώ ψυχής» …
Το 2008, στα μεθεόρτια της επετείου, τα καλέσματα σε φοιτητικές και μαθητικές πορείες ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, αυταρχισμού και ιδιωτικοποίησης συνεχιζόντουσαν στην Αθήνα και σε κάποιες από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας. Στις 6 Δεκεμβρίου, ο επίσης δεκαπεντάχρονος Α. Γρηγορόπουλος  έπεσε νεκρός μετά από ευθεία βολή του όπλου του ειδικού φρουρού Ε. Κορκονέα κατά τη διάρκεια βόλτας του στα Εξάρχεια με τον φίλο του Ν. Ρωμανό, όπου είχαν βγει με την ευκαιρία της ονομαστικής γιορτής του δεύτερου. Αναμενόμενα, το γεγονός αυτό πυροδότησε γενικευμένες συγκρούσεις κι έθεσε σε κίνηση ένα μαζικό κύμα καταλήψεων σε πολλά σχολεία και ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας που άφησαν στην σύγχρονη νεολαία την δική τους, επίκαιρη ανατρεπτική παρακαταθήκη.
Στο πιο πρόσφατο παρελθόν, το 2020, αντίστοιχα με τα όργια αστυνομικής βαρβαρότητας που σημάδεψαν την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε όλες τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, στο πλαίσιο της απαγόρευσης της κυκλοφορίας με πρόσχημα τον COVID-19, οι δυνάμεις καταστολής εξαπέλυσαν και στα Γιάννενα μια πρωτοφανούς -για τα τοπικά δεδομένα- έκτασης, έντασης και διάρκειας επιχείρηση βίας. Πυκνές δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν τόσο σε ομάδες φοιτητών που ξεκινούσαν από τις φοιτητικές εστίες της οδού Δόμπολη προτού καν φτάσουν στον χώρο όπου είχε καλεστεί η καθιερωμένη, απογευματινή κεντρική πορεία, όσο και σε άτομα που είχαν συγκεντρωθεί, διαδηλώνοντας γύρω από την πλατεία του μνημείου των πεσόντων του Πολυτεχνείου. Το όργιο βαρβαρότητας συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα, όταν αφότου χτυπήθηκε και διαλύθηκε η κεντρική πορεία, μπάτσοι και ασφαλίτες συνέχισαν να ξυλοκοπούν και να συλλαμβάνουν τον κόσμο που προσπαθούσε να διαφύγει από τα πλαϊνά στενά της λεωφόρου Δωδώνης, με αποτέλεσμα να υπάρξουν σοβαροί τραυματισμοί, να γίνουν δεκάδες προσαγωγές, αλλά και να απαγγελθούν κατηγορίες συμπεριλαμβανομένης και της επιβολής προστίμων σε 25 τουλάχιστον άτομα.    
Ζούμε λοιπόν σε μια «δημοκρατία» που μισεί τα νιάτα και που όταν δεν εξολοθρεύει το φυσικό τους σώμα για να ξεμπερδέψει με την εξεγερτικότητά τους, τα εξοντώνει έμμεσα, υποβαθμίζοντας τις ζωές τους, περιθωριοποιώντας τα ή και διώχνοντάς τα στην ξενιτιά. Κάτω από ένα καθεστώς που ξεπλένει τους δολοφόνους όσων τολμούν να σκέφτονται και αντιστέκονται, όπως ο μάχιμος καθηγητής Ν. Τεμπονέρας τον Γενάρη του 1991 και που δείχνει το αποτρόπαιο πρόσωπό του κάθε φορά που αμφισβητείται η ηγεμονία του.
Γι’ αυτό, ο αγώνας για την δημοκρατία σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι διευρυμένος, οριζόντιος κι αμεσοδημοκρατικός, ενάντια στον φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά, που δεν είναι άλλο, από την διαπλοκή κράτους και κεφαλαίου. Δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες, νέο-αποικιακές  και ιμπεριαλιστικές πολιτικές που αναπαράγουν την φτώχεια, τον πόλεμο και τον αναγκαστικό εκτοπισμό, και διαιωνίζουν την εκμετάλλευση ανθρώπων και φυσικού περιβάλλοντος στο όνομα του κέρδους και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης». Αγώνας ακόμα ενάντια στο πατριαρχικό, μιλιταριστικό έθνος- κράτος- εντολοδόχο των ισχυρών παιχτών στην παγκόσμια σκακιέρα, που ασκεί πολιτικές ελέγχου και κατασκευής της κοινωνικής συναίνεσης, υποδαυλίζοντας τον εθνικισμό, την μισαλλοδοξία και τον κοινωνικό αυτοματισμό προκειμένου να διασφαλίσει την συνέχειά του.       
Για μας ως δημόσιους εκπαιδευτικούς ειδικότερα, το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» μεταφράζεται σήμερα ως αγώνας για ένα πραγματικά δημόσιο και δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα που να χωράει όλα τα παιδιά και να καλύπτει τις υλικές και διανοητικές ανάγκες των μελών της σχολικής κοινότητας. Για ένα σύστημα που θα λειτουργεί χωρίς ταξικούς φραγμούς, πέρα κι έξω από λογικές ιεράρχησης, τεχνοκρατικής ποσοτικοποίησης, αξιολόγησης και κατηγοριοποίησης σχολείων και εκπαιδευτικών, σεβόμενο το δικαίωμα όλων των συναδέλφων σε μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς απολαβές. Για ένα τέτοιο, ουσιαστικά αναβαθμισμένο σχολείο που θα πρέπει να τολμήσουμε να το φανταστούμε και να το σχεδιάσουμε από την αρχή βασιζόμενες*οι στις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, έτσι ώστε να καλλιεργεί πολύπλευρα τις προσωπικότητες των παιδιών και των νέων και να τους προσφέρει στην πράξη τα απαραίτητα εφόδια για να χτίσουν και να υπερασπιστούν μια πολύχρωμη, ισότιμη και ειρηνική κοινωνία.

Περί αξιών και αξιωμάτων

 

( Με αφορμή τις κρίσεις για τις διευθυντικές θέσεις )

 

Ολοκληρώθηκαν, σχεδόν, πριν λίγες ημέρες οι διαδικασίες επιλογής δ/ντων/δ/ντριων σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ως Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ν. Ιωαννίνων θα θέλαμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε, αρχικά, η συμμετοχή του, μέχρι πριν λίγο καιρό και πρόσφατα εκλεγμένου, προέδρου της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων στο συμβούλιο επιλογής στελεχών. Όταν μάλιστα επισημάνθηκε από μέρους μας το ασυμβίβαστο των δύο θέσεων, προτίμησε να παραιτηθεί από εκπρόσωπος των συναδέλφων στην ΕΛΜΕ και να επιλέξει τη θέση που του έδινε την εξουσία  να αξιολογήσει τα υποψήφια στελέχη και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ακολούθως, και με την ολοκλήρωση της διαδικασίας των συνεντεύξεων και τη δημοσίευση του πίνακα κατάταξης παρατηρήθηκε το μοναδικό γεγονός συνάδελφοι/συναδέλφισσες υποψήφιοι να έχουν βαθμολογηθεί με βαθμό μεγαλύτερο από το άριστα 20 που προέβλεπε ο νόμος! Αξιοπερίεργο επίσης ότι συνάδελφοι /ισσες, που ήταν υποψήφιοι και στα πρότυπα, βαθμολογήθηκαν με σημαντικές αποκλίσεις από τα δύο συμβούλια. Αλήθεια, ποια απ τις δύο βαθμολογίες ισχύει; ή μήπως βαθμολογήθηκαν τόσο όσο χρειαζόταν για να μοιραστούν τα σχολεία;

Εκείνο όμως που προκαλεί πραγματική απορία είναι το «άριστα» που αποκόμισαν απ'τη συνέντευξη οι συνδικαλιστές - υποψήφιοι, πρόεδρος και μέλη του ΔΣ της ΕΛΜΕ ή απλά συμμετέχοντες/ουσες συχνά στα ψηφοδέλτια ΔΑΚΕ- ΠΕΚ- ΣΥΝΕΚ. Και προκαλεί απορία κυρίως γιατί, όπως έγινε γνωστό, μια από τις ερωτήσεις προς όλους τους υποψηφίους, υποβαλλόμενη εκ περιτροπής και από τον συνδικαλιστή-μέλος του συμβουλίου, ήταν η στάση τους απέναντι στην αξιολόγηση, αυτοαξιολόγηση. Τι απάντησαν άραγε και πήραν το 20; Ότι έχουν δώσει ήδη γη και ύδωρ για να περάσει με κάθε τρόπο η αξιολόγηση; Ότι έχουν αλλάξει/ακυρώσει αποφάσεις του σωματείου τους επειδή έτσι συνέφερε το υπουργείο και την παράταξή τους; Ότι στα σχολεία τους δεν ενημέρωσαν ούτε τους/τις συναδέλφους/ισσες νεοδιόριστους/ες για την απεργία-αποχή; Ότι δεν έχουν υπογράψει καν το έγγραφο της ΑΠΕΡΓΙΑΣ - ΑΠΟΧΗΣ;  Ή δε χρειάστηκε καν να τα πουν γιατί ήταν ήδη γνωστά στο συμβούλιο επιλογής;

Όπως και να έχει όμως το θέμα, ένα είναι σίγουρο. Από την όλη διαδικασία πήραμε μια γεύση για το πώς εννοούν την αξιολόγηση από τη μια, αλλά και για το ποια στάση θα κρατήσουν στο θέμα αυτό οι νέοι δ/ντες, δ/ντριες. Καιρός και εμείς να καταλάβουμε το ρόλο τους και να σταθούμε απέναντι στον καθένα και το καθετί που υποβαθμίζει παραπέρα το δημόσιο σχολείο και τη θέση μας σ’αυτό.

Σενάριο της «εισαγωγικής επιμόρφωσης». Αυτός ο ανοιχτά φασιστικός λόγος δείχνει τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους για την Εκπαίδευση

 

Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ν. Ιωαννίνων

Εκδήλωση των Παρεμβάσεων ΠΕ/ΔΕ Ιωαννίνων για την Αξιολόγηση

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 17/3 η εκδήλωση των Παρεμβάσεων εκπαιδευτικών ΠΕ/ΔΕ ν. Ιωαννίνων με θέμα «Δημόσια Εκπαίδευση: από τον Επιθεωρητισμό στην Αξιολόγηση».

Η αίθουσα «Φ. Γκ. Λόρκα» του Θεάτρου της Στοάς Ορφέα γέμισε από ανθρώπους με πραγματικό ενδιαφέρον να ακούσουν και να συζητήσουν το θέμα, με τη βεβαιότητα ότι αφορά στο σύνολο της κοινωνίας και δεν είναι ένα απλά συντεχνιακό ζήτημα των εκπαιδευτικών. Εκπαιδευτικοί, φοιτητές/ριες, εργαζόμενοι/ες των Ιωαννίνων βρέθηκαν μετά από καιρό σε μια τόσο μαζική εκδήλωση∙ ένα -το δίχως άλλο- ελπιδοφόρο μήνυμα για τον αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη για την ανατροπή του ωμού κυβερνητικού εκβιασμού προς τους νεοδιόριστους συναδέλφους/ισσες και την συνολική αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη επίθεση στον πυρήνα της Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Την εκδήλωση άνοιξαν με εισηγήσεις τους μέλη των Παρεμβάσεων εκπαιδευτικών: α) για τη γενική θέση μας πάνω στη νεοφιλελεύθερη επίθεση γενικά και την αξιολόγηση ειδικότερα, β) μια παρουσίαση, μέσα από καταγεγραμμένα βιώματα παλιότερων εκπαιδευτικών, του ρόλου και του χαρακτήρα του επιθεωρητισμού μέχρι το 1982, και γ) μια παρουσίαση της εξέλιξης της προσπάθειας επιβολής της αξιολόγησης καθώς και των αντιστάσεων των εργαζομένων στην Εκπαίδευση από το 1982 μέχρι σήμερα. Ακολούθησε η κεντρική ομιλία, από τον καλεσμένο μας Περικλή Παυλίδη, καθηγητή του ΠΤΔΕ ΑΠΘ, που με έναν εμπνευσμένο και στιβαρό λόγο ανέδειξε τα ζητήματα του ρόλου της Εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών στην κοινωνία, τη λογική των σχεδιασμών των αστικών επιτελείων για την Εκπαίδευση παγκόσμια αλλά και στην Ελλάδα, καθώς και τη σχέση τους με την επιχειρούμενη επιβολή της αξιολόγησης. Η συζήτηση συνεχίστηκε με τοποθετήσεις από το κοινό, τοποθετήσεις που φανέρωναν το γνήσιο ενδιαφέρον για το θέμα, μα και τα προχωρήματα και τις αδυναμίες στον ιδεολογικό εξοπλισμό των προοδευτικών Εκπαιδευτικών και τα πρακτικά ζητήματα της οργάνωσης του αγώνα.

Στις περίπου τέσσερις ώρες που κράτησε η εκδήλωση, το ενδιαφέρον παρέμεινε αμείωτο και η συζήτηση συγκεκριμένη και δημιουργική παρά το εύρος των θεμάτων που αναπτύχθηκαν.

Αυτός ο πραγματικός πλούτος των ιδεών και των αναζητήσεων των μαχόμενων εκπαιδευτικών της κριτικής εκπαίδευσης, που παρουσιάστηκε με διαύγεια και πάθος στην εκδήλωση της Παρασκευής, είναι απαραίτητο να συνεχίσει να μπολιάζει τον κόσμο των εκπαιδευτικών του μαυροπίνακα, για μια Εκπαίδευση στο ύψος των λαϊκών αναγκών σήμερα, και πυλώνα μιας νέας χειραφετημένης κοινωνίας αύριο. Οι άνθρωποι των Παρεμβάσεων εκπαιδευτικών θα συνεχίσουν να δίνουν όλο τους τον εαυτό για το σκοπό αυτό.

VIDEO της εκδήλωσης:

1) Το άνοιγμα της εκδήλωσης

2) Για τον επιθεωρητισμό, μέχρι το 1982

3) Για την αξιολόγηση και τις αντιστάσεις του κλάδου από το 1982 μέχρι σήμερα (β' μέρος εδώ)

4) Η εισήγηση του Περικλή Παυλίδη

Εκδήλωση: Από τον Επιθεωρητισμό στην Αξιολόγηση

 Ανακοινώνοντας την έναρξη της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, ο πρωθυπουργός φρόντισε να κάνει σαφή τη σύνδεσή της αξιολόγησης με έναν από τους πιο μισητούς από τους εκπαιδευτικούς θεσμούς του παρελθόντος, αυτόν του επιθεωρητή και το γενικό φαινόμενο του επιθεωρητισμού.

Σ’αυτό το πλαίσιο, οι Παρεμβάσεις εκπαιδευτικών Α/βάθμιας και Β/βαθμιας εκπαίδευσης νομού Ιωαννίνων διοργανώνουν εκδήλωση συζήτησης και ενημέρωσης για την αξιολόγηση, την ιστορική της πορεία, το σημερινό πλαίσιο, τις αλλαγές που θα επιφέρει στην Εκπαίδευση, τους κινδύνους για τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, τη σύνδεσή της με την ιδιωτικοποίηση της Εκπαίδευσης.

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, μαθητές/ριες και γονείς, εργαζόμενους/ες.

Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση θα είναι ο Περικλής Παυλίδης, καθηγητής του Παιδαγωγικού του ΑΠΘ, και εκπρόσωποι των τοπικών Παρεμβάσεων εκπαιδευτικών.

 

Σας περιμένουμε όλους και όλες στο θέατρο της στοάς Ορφέα, «αίθουσα Φ. Γκ. Λόρκα», την Παρασκευή 17/3 και ώρα 18:30.

Δυο λόγια για την εισαγωγική επιμόρφωση των νεοδιόριστων

 

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν

Δυο λόγια για την εισαγωγική επιμόρφωση των νεοδιόριστων

 

Με ταχύτατες και καθ όλα προβληματικές διαδικασίες ξεκίνησε το ΙΕΠ να στέλνει ειδοποιήσεις μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων και κοινωνικών δικτύων (viber) για την εφαρμογή του Προγράμματος Εισαγωγικής Επιμόρφωσης, ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ το οποίο «υποχρεούνται/δικαιούνται» να παρακολουθήσουν, μεταξύ άλλων, οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί της περιόδου 2020- 2022.

Ο τρόπος οργάνωσης της όλης διαδικασίας αποδεικνύει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το υπουργείο και το ΙΕΠ την επιμόρφωση αλλά και το σεβασμό(;;;) με τον οποίο αντιμετωπίζει τον/την εκπαιδευτικό. Έτσι η επιμόρφωση σχεδιάστηκε εξ αποστάσεως μιας και η τηλεεκπαίδευση αποδείχθηκε πια για «πάσαν νόσον» με τον/την εκπαιδευτικό να είναι υποχρεωμένος/η να διαθέτει τον δικό του/της εξοπλισμό και τον δικό του/της προσωπικό χώρο! Σύμφωνα μάλιστα με καταγγελίες των ίδιων των επιμορφούμενων απαιτείται από αυτούς να έχουν και ανοιχτή την κάμερα σε όλη τη διάρκεια της επιμόρφωσης!

Ακολούθως η επικοινωνία εκπαιδευτών εκπαιδευόμενων γίνεται έξω από κάθε θεσμικό πλαίσιο μέσα από εφαρμογές  τύπου viber οποιαδήποτε ώρα και μέρα βολεύεται ο εκπαιδευτής. Αποκορύφωμα βέβαια της παραβίασης κάθε εργασιακού δικαιώματος των συναδέλφων/ισσών μας είναι η κατάρτιση ενός αυστηρότατου και απαράδεκτου προγράμματος επιμόρφωσης, χωρίς καμιά δυνατότητα αλλαγής: τηλεμάθημα λοιπόν Κυριακές, αργίες μέχρι και τις διακοπές του Πάσχα και την Καθαρά Δευτέρα!

Μια τελευταία παράμετρος που εμφανίστηκε με την έναρξη των προγραμμάτων είναι το περιεχόμενο της ίδιας της διδασκαλίας: λόγος ρατσιστικός, αναχρονιστικός, προερχόμενος κατευθείαν από τα ράφια του σκοταδισμού. Ενδεικτικά οι μαθητές χαρακτηρίζονται «προβληματικοί έως το βαθμό μάλιστα του αναρχικού»(!),τα σχολεία «καταυλισμοί στιγματισμένων» και οι επιμορφούμενοι καλούνται να συνετίσουν/συμμορφώσουν τους αναρχικούς και να καλλωπίσουν τα σχολεία με την αναζήτηση πόρων μέσω χορηγιών.

Αν λοιπόν η εισαγωγική επιμόρφωση αποτελεί ένα δείγμα του σχολείου που ονειρεύονται- τωρινοί και μελλοντικοί κυβερνώντες- είναι εύκολο να φανταστεί κανείς και τι ακριβώς επιδιώκουν μέσω της αξιολόγησης και της επακόλουθης επιμόρφωσης/συμμόρφωσης των εκπαιδευτικών.

Ως Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων εκφράζουμε

·         την αντίθεσή μας στο περιεχόμενό της επιμόρφωσης, γιατί υλοποιεί , ουσιαστικά, τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και τις αντιλαϊκές συνθήκες που κατακερματίζουν τη γνώση και δεν παίρνει υπόψη της ούτε τις διαμορφωμένες από τον κλάδο θέσεις στα εκπαιδευτικά συνέδρια ενώ απροκάλυπτα προωθεί αναχρονιστικές ,σκοταδιστικές ,ρατσιστικές αντιλήψεις

απαιτούμε

·         Η επιμόρφωση να γίνεται εντός εργασιακού ωραρίου και δια ζώσης. Να δοθεί η δυνατότητα στους συναδέλφους/ισσες που μετακινούνται να παρακολουθήσουν την επιμόρφωση στον τόπο κατοικίας τους.

·         Όσοι συνάδελφοι/ισσες έχουν κάνει εισαγωγική επιμόρφωση ως αναπληρωτές πρέπει να θεωρούνται επιμορφωμένοι και ως εκ τούτου να μην απαιτείται από αυτούς ένταξη στο πρόγραμμα της εισαγωγικής επιμόρφωσης.

 Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων 

Μπροστά στην απεργία της Τετάρτης

 Μπροστά στην απεργία της Τετάρτης, ενάντια στην Αξιολόγηση, χρειάζεται μόνο ένα πράμα να πούμε: η Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι μέρος μιας μεγάλης εργαλειοθήκης (μαζί με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, την Τράπεζα Θεμάτων, την αυτονομία της σχολικής μονάδας, τη διάλυση του Αναλυτικού Προγράμματος σε «δράσεις», την «τηλεκπαίδευση κλπ), που αλλάζει το χαρακτήρα του Δημόσιου Σχολείου από ειδικό χώρο κοινωνικοποιημένης μάθησης σε γενικό χώρο παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Αυτό το νέο μοντέλο δεν μπορεί να υπηρετηθεί παρά από υπαλλήλους με την πιο στεγνή έννοια της λέξης. Έτσι, η Αξιολόγηση χτυπά την ελευθερία της παιδαγωγού να αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα τις ιδιαίτερες ανάγκες των παιδιών της μέσα στην ομάδα και στα πλαίσια του ενιαίου προγράμματος, και την αντικαθιστά με ένα κυνήγι τυπικών επιδόσεων (βαθμοί των παιδιών, «χαρτιά» από σεμινάρια, συμμετοχή σε προγράμματα κλπ). Την ίδια στιγμή χτίζει ένα απόλυτα ομογενοποιημένο πλαίσιο ελέγχου, που όποιος δεν μπορεί να το περάσει -«τι να κάνουμε! δεν υπάρχει ισότητα στη Φύση!»- θα πετιέται έξω. Οι εκπαιδευτικοί στο Δημόσιο Σχολείο βασιζόταν πάντα στη δυνατότητά του να δίνει συνεχώς ευκαιρίες, δεύτερες, τρίτες και εκατοστές, στα παιδιά. Αυτό ο μέσος νεοφιλελεύθερος κανίβαλος το θεωρεί «ασυδοσία», μια παθογένεια που πρέπει να λήξει και με το άγριο αν χρειαστεί (στην πραγματικότητα μιλάει από το βάθρο αυτού που η ζωή του εξασφάλισε ως προνόμιο… ή νομίζει πως του εξασφάλισε). Η Αξιολόγηση έρχεται χαϊδεύοντας τα αυτιά όσων (δικαιολογημένα, αλλά όχι πάντα για τους σωστούς λόγους) βλέπουν το Δημόσιο Σχολείο ως ανεπαρκές, αλλά όχι για να διορθώσει οτιδήποτε (εάν αυτή ήταν η πραγματική πρόθεση υπάρχουν τόνοι προτάσεων από τα συνέδρια των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, των ενώσεων γονέων και κηδεμόνων, του μαθητικού κινήματος, που θα μπορούσαν επιτέλους να συζητηθούν), μα για να καταργήσει το ίδιο το Δημόσιο Σχολείο στην ουσία του.

 Τώρα, ενδεικτικό των διαθέσεων των περί Αξιολόγησης είναι ο χυδαίος εκβιασμός προς τους/τις νεοδιόριστους συναδέλφους και συναδέλφισσες. Φτάσαμε να ανακαλούνται με το έτσι θέλω οι μονιμοποιήσεις τους για να ξανακριθούν με βάση το αν θα αξιολογηθούν. Παιδιά που δοκιμάστηκαν για χρόνια στην αναπλήρωση, που σκίστηκαν να μαζέψουν τα «χαρτιά» που τους ζήτησε ο Γαβρόγλου, εκβιάζονται τώρα να λειτουργήσουν σαν Δούρειος Ίππος για έναν ολόκληρο κλάδο. Αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει κανείς να τους αφήσει μόνους. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε στην αγωνία του να πρέπει να κάνουν κάτι ολοφάνερα λάθος προκειμένου να βρουν μια εργασιακή σιγουριά(;). Δεν πρέπει να τους αφήσουμε απροστάτευτους και μετά να τους κατηγορούμε βολικά ότι άνοιξαν το δρόμο για τους υπόλοιπους. Οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες προκήρυξαν όπως προκήρυξαν την απεργία: βαριεστημένα, με το βλέμμα στις εκλογές, με το μυαλό τους μόνιμα δεσμευμένο στις κομματικές και υλικές εξαρτήσεις τους και δεν συμμαζεύεται. Εμείς έχουμε καθήκον να πάρουμε αυτή την απεργία και να την κάνουμε υπόθεση ολόκληρου του κλάδου. Να ξαναχτίσουμε μέσα από την υπόθεση αυτή μια νέα ενότητα σε έναν κλάδο πολυδιασπασμένο, με εσωτερικές κόντρες, διαφοροποιημένα πια συμφέροντα και επιδιώξεις. Εμείς, που ακόμη μπορούμε, να κρατήσουμε ανοιχτό το δρόμο. Όχι για μας, μα για όλους. Εδώ θα κριθείς, δάσκαλε και δασκάλα. Εδώ θα δείξεις αν ο Ρίτσος σου, ο Θουκυδίδης σου, οι Αϊνστάιν και οι Κιουρί σου, οι εξισώσεις και τα συντακτικά σου, οι Αντιγόνες και όλοι οι διαβόλοι σου έχουν έστω και κάποια μικρή σημασία. Αυτό είναι το μάθημα των μαθημάτων.

ΛΠ

Μέλος «Παρέμβασης Εκπαιδευτικών»