Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Πως μεθοδεύεται η απόλυση εκπαιδευτικών



Βήμα 1ο: Στελέχη και σύμμαχοι του νέου μνημονιακού καθεστώτος, με την βοήθεια των ΜΜΕ, αναπαράγουν την γνωστή Γκαιμπελική προπαγάνδα ότι η χώρα χρεωκοπεί και φτάνει στην κοινωνική και εθνική καταστροφή γιατί έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους!!! Κι ας έχει καταρρεύσει το γελοίο αυτό επιχείρημα από την ίδια την ζωή, αφού χώρες με μικρό δημόσιο (πχ Ιρλανδία) αντιμετωπίζουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα και βρίσκονται σε Μνημόνια και περικοπές!

Βήμα 2ο: Εισάγουν την απόλυση στην ημερησία διάταξη και την έννοια του «πλεονάζοντος προσωπικού». Το καινούριο φρούτο λέγεται «εφεδρεία» και προς το παρόν αφορά 30.000 εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ και οργανισμούς. Ταυτόχρονα και για να μην έχουμε αυταπάτες η κυβέρνηση καλεί κάθε Υπουργείο (και το Υπουργείο Παιδείας) να στείλει λίστες με το πλεονάζον προσωπικό!

Βήμα 3ο: Δημιουργούν «πλεονάζον» προσωπικό στην εκπαίδευση με τέσσερις τρόπους. Πρώτον συγχωνεύουν και καταργουν 1000 σχολικές μονάδες (και έρχεται και η τεχνική εκπαίδευση), δεύτερον στοιβάζουν τους μαθητές σε πολυπληθή τμήματα. Στην Περιφέρεια Αττικής ο Μ.Ο. μαθητών ανά τμήμα έχει αυξηθεί πάνω από 10% (από περίπου 20 σε περίπου 23). Αυτό, πέρα από το πρόβλημα στην εκπαιδευτική διαδικασία, σημαίνει περίπου 10% λιγότερες θέσεις εκπαιδευτικών. Τρίτον «τσιτώνονται» όλα τα ωράρια προς τα πάνω, ώστε να μην γίνεται εσωτερική διευθέτηση στον σύλλογο, όπου πχ 3 μαθηματικοί μπορεί να έκαναν από 1-2 ώρες λιγότερες από το άνω όριο του ωραρίου τους και να αναλάμβαναν κάποιες εργασίες του συλλόγου παραπάνω αντ’ αυτού. Τέταρτον κλείνουν Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, Αθλητικά και Μουσικά Σχολεία, Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και ο κατάλογος δεν σταματάει εδώ.

Βήμα 4ο: Μετατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις σε λάστιχο. Διάθεση στην πρωτοβάθμια, στα ΙΕΚ, στην περιφέρεια, στην υπόλοιπη Ελλάδα, είτε είσαι στην «διάθεση ΠΥΣΔΕ», είτε όμως έχεις οργανική και το μάθημά σου «φύγει» από το πρόγραμμα ή κλείσουν τμήματα.

Αλήθεια 1η: Η εργασία είναι δικαίωμα (άρθρο 22 του Συντάγματος). Περιμέναμε στην επετηρίδα ή δώσαμε ΑΣΕΠ για να εργαστούμε ως εκπαιδευτικοί και αυτό κάναμε χρόνια τώρα, με εξαίρεση μερικούς εκατοντάδες αργόμισθους «φίλους» των κομμάτων εξουσίας που (ακόμα και σήμερα) περιδιαβαίνουν τα βουλευτικά γραφεία, θέσεις συμβούλων σε Διευθύνσεις και της κ. Διαμαντοπούλου! Η έννοια «πλεονάζον προσωπικό» επιστρέφεται ως απαράδεκτη! Να φτιάξουν σχολεία, να μην στοιβάζουν μαθητές σε 28άρια τμήματα, να δουν πόσους εκπαιδευτικούς θα χρειαστούμε ακόμα!

Αλήθεια 2η: Το χρέος δεν το δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και δεν θα κάνουμε καμία θυσία σε δικαιώματα. Αλήθεια ποιος θυμάται την «ισχυρή ασπίδα» που λέγεται Ε.Ε.; Ποια στήριξη μας έχει δώσει η Ε.Ε. εκτός από ακόμα πιο τοκογλυφικά δάνεια με ακόμα πιο επαχθείς όρους και εκβιασμούς για λιτότητα-λιτότητα-λιτότητα; Στον εκβιασμό ή εφαρμόζουμε περικοπές δημοσίων δαπανών (μισθοί, σχολεία, νοσοκομεία, θέσεις εργασίας) και ξεπληρώνουμε το χρέος ή δεν θα μας δώσουν άλλα δάνεια οι δανειστές, απαντάμε: Είμαστε ήδη σε ελεγχόμενη χρεωκοπία, το χρέος δεν θα αποπληρωθεί όλο, και το ξέρετε καλά. Η κυβέρνηση (και οι υφιστάμενοί της εδώ στον Πειραιά) εκτελεί συμβόλαιο θανάτου της χώρας και της κοινωνίας, όπως έκαναν και άλλες διεφθαρμένες, ξεπουλημένες, ναινέκοι του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών στην Αργεντινή, στο Μεξικό, στην Ισλανδία, σε χώρες της Βαλτικής. Το δίλημμα είναι το εξής: Ή διώχνουμε αυτήν την κυβέρνηση και όσους έφεραν την χώρα στην καταστροφή, κάνουμε παύση πληρωμών στους δανειστές και δεν δίνουμε ούτε ευρώ, μέχρι να εξασφαλίσουμε μια δύσκολη, διαφορετική διέξοδο με δικαιώματα για τους εργαζόμενους και προστασία της Υγείας, της Παιδείας, της Εργασίας και δημιουργούμε έστω και τώρα όρους ανάτασης της χώρας. Ή γινόμαστε η Αλβανία της ευρωζώνης με εκατοντάδες απολύσεις στο δημόσιο και με διάλυση των κοινωνικών αγαθών, με μισθούς των 500 ευρώ και με διαλυμένα δικαίωμα. Υπάρχουν χώρες που επέλεξαν τον 1ο δρόμο (Αργεντινή, Ισλανδία κ.α.), με μεγάλες εξεγέρσεις και ξεσηκωμούς, και έδωσαν διέξοδο, με πολλούς αγώνες. Υπάρχουν χώρες που δεν αντέδρασαν και έγιναν κοινωνική έρημος (Μεξικό).

Πλεονάζοντες είναι η κυβέρνηση και η τρόικα. Να τους διώξουμε τώρα!

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ» ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Η «Παρέμβαση Εκπαιδευτικών» λαμβάνοντας υπ’όψη:

1) Τα αποτελέσματα των εκλογών, που διαμόρφωσαν μια σαφή πλειοψηφία εδρών για τις παρατάξεις του Μνημονίου (6-3) και συνεπώς διατηρούν τη συντηρητική κατεύθυνση στο ΔΣ της ΕΛΜΕ.
2) Τη διαπίστωση ότι η ΕΛΜΕ(Ι) έχει περιέλθει σε τέλμα τόσο στην εσωτερική της ζωή όσο και στις εξωστρεφείς της δράσεις.
3) Την εκτίμησή μας ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να αλλάξει «από τα πάνω», αλλά μόνο με την ενίσχυση της αυτενέργειας των συναδέλφων και σπάζοντας τη μιζέρια της αντιπροσώπευσης.
Αποφάσισε:
  1. Ο εκπρόσωπός της στο ΔΣ να μην θέσει υποψηφιότητα για καμία από τις θέσεις του προεδρείου.
  2. Να μην στηρίξει με κανέναν τρόπο τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, που παρά τις επιμέρους, φραστικές διαφοροποιήσεις τους, υπηρετούν την απεχθή πολιτική του Μνημονίου.
  3. Να αναλάβει πρωτοβουλία για την ενωτική δράση των παρατάξεων της Αριστεράς τόσο στο ΔΣ, αλλά κυρίως έξω απ’αυτό, στις συνελεύσεις, τις εκδηλώσεις και τις ενημερώσεις, στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες.
  4. Εκτιμώντας ότι καμία από τις υποψηφιότητες δεν θα συγκεντρώσει στον πρώτο γύρο την απόλυτη πλειοψηφία που χρειάζεται, ο εκπρόσωπός μας στο ΔΣ δεν θα εμπλακεί σε καμιά συζήτηση-παζάρεμα της ψήφου μας για τους επόμενους γύρους.
  5. Διαθέτουμε την ψήφο του εκπροσώπου μας στην στήριξη της υποψηφιότητας συντρόφου της ΑΡΣΚ. Η κίνησή μας αυτή αφορά μόνο τη θέση του προέδρου και είναι καθαρά συμβολική. Επιχειρούμε και έτσι να δώσουμε ένα τέλος στην καχυποψία που δημιουργήθηκε από τις προεκλογικές επιθέσεις της ΑΡΣΚ προς την παράταξή μας, διευκολύνοντας με το τρόπο αυτό την κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς.

Παράλληλα όμως με τη στήριξή μας, ασκούμε έντονη κριτική στην απόφαση των συντρόφων της ΑΡΣΚ να θέσουν υποψηφιότητα. Η εμμονή τους να διεκδικήσουν τη θέση του προέδρου σε ένα ΔΣ που –λόγω σύνθεσης- δεν μπορεί να πάρει κινηματικές πρωτοβουλίες είναι μια λάθος κίνηση. Είναι λάθος καθώς ακόμη και στην περίπτωση που θα εκλεγεί αριστερός πρόεδρος, αυτός θα έχει πρακτικά διακοσμητικό ρόλο (με δοσμένη την κατανομή των εδρών στο ΔΣ). Ο στόχος της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι η κινητοποίηση των ίδιων των συναδέλφων και αυτή δεν προωθείται με τη λογική της υποκατάστασης και της εκπροσώπησης, ανεξάρτητα από τις όποιες καλές προθέσεις.

Όλες μας οι προσπάθειες στο επόμενο διάστημα θα επικεντρωθούν στην ενωτική δράση για την κινητοποίηση του σωματείου, για τη συμμετοχή του σε κάθε επίπεδο αγώνα, τοπικού (απολυμένοι, Δωδώνη), πανελλαδικού (ενάντια στο Μνημόνιο) και πανευρωπαϊκού (ενάντια στον αντιδραστικό σχηματισμό της ΕΕ).

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Εκλογικές «ενότητες» και η Παρέμβαση Εκπαιδευτικών Ιωαννίνων


Το ζήτημα της ενότητας (προγραμματικής, κινηματικής ή απλά εκλογικής) της Αριστεράς τίθεται και ξανατίθεται με κάθε ευκαιρία τόσο σαν στρατηγική πρόταση από οργανωμένα κομμάτια της Αριστεράς όσο και σαν αγωνία ανένταχτων κυρίως αγωνιστών της. Δεν είναι κάτι για το οποίο υπάρχουν ούτε έτοιμες λύσεις αλλά ούτε και καθολικές συνταγές. Η πρόσφατη εκλογική σύμπραξη δύο αριστερών παρατάξεων στην ΕΛΜΕ Ιωαννίνων (της ΑΕΚΕ[Συν] και των ΑΛΕ[ΝΑΡ], ανένταχτοι) καθώς και η άρνηση της δικιάς μας συλλογικότητας να συμμετάσχει σ' αυτή, είναι μια καλή αφορμή να τοποθετηθούμε δημόσια και να εξηγήσουμε τη θέση και τη στάση μας.

Η Αριστερά μπορεί να έχει ρόλο και προσφορά, και είναι όρος απαράβατος για την ίδια της την ύπαρξη, μόνο στο βαθμό που οργανώνει και γενικεύει στη σφαίρα της πολιτικής τον αγώνα των ίδιων των καταπιεσμένων τάξεων. Κανένα κίνημα δεν μπορεί να προκύψει και καμία αλλαγή δεν μπορεί να έρθει χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, χωρίς τη δικιά τους αυτενέργεια.

Οι δύο παρατάξεις που εκπροσωπούν τα δύο κυρίαρχα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς, έπαιξαν για καιρό το παιχνίδι της εκπροσώπησης και της «αγωνιστικής ανάθεσης». Χρησιμοποίησαν τους συναδέλφους σαν δεξαμενές ψήφων ώστε στη συνέχεια να τους εκπροσωπήσουν «αγωνιστικά». Αυτό, και στις δύο περιπτώσεις, είχε σαν αποτέλεσμα τον αναπόφευκτο εκφυλισμό. Η παράταξη του ΚΚΕ οδηγήθηκε στην αποθέωση της απομόνωσης, στο «τίποτα δεν γίνεται πέρα από μένα», ενώ η παράταξη του ΣΥΝ κυνήγησε με κάθε τρόπο τη δυνατότητά της να «εκπροσωπεί», ακόμη και διεκδικώντας μισό-μισό το προεδρείο της ΟΛΜΕ με τη ΔΑΚΕ ή την ΠΑΣΚ.

Το δικό μας πανελλαδικό δίκτυο, αυτό των Παρεμβάσεων, από την ίδια τη στιγμή της συγκρότησής του προσπαθεί, αν και προφανώς δεν το κατάφερε ακόμη, να σπάσει τη μούχλα της ανάθεσης. Για τη δικιά μας παράταξη, την Παρέμβαση Ιωαννίνων, δεν έχει νόημα κανένα εκλογικό ποσοστό και καμία ψήφος αν δεν αντανακλά τη διάθεση των συναδέλφων να σταθούν δίπλα μας στον αγώνα. Οι «Παρέμβασεις» δεν αναζητούν μόνο ψηφοφόρους, αναζητούν πρώτα απ΄όλα συναγωνιστές.

Με τη λογική αυτή, όχι μόνο δεν λείψαμε αλλά πρωτοστατήσαμε ένα χρόνο τώρα σε κάθε κίνηση κοινής δράσης. Στην Πρωτοβουλία αντίστασης στην ΕΛΜΕ, στην προσπάθεια νέας πανεκπαιδευτικής πρωτοβουλίας της Αριστεράς το Φλεβάρη, στις απεργιακές επιτροπές, στο Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων του νομού Ιωαννίνων. Δυστυχώς, ακόμη και μέσα απ΄όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, δεν έγινε δυνατή η διεύρυνση των συμφωνιών μεταξύ των αριστερών παρατάξεων, η σφυρηλάτηση ενός μάχιμου πλαισίου θέσεων με το οποίο θα μπορούσαμε να κινηθούμε μαζί ακόμη και εκλογικά. Στο σημείο αυτό πρέπει να ειπωθεί ότι: α) Αυτό δεν έγινε δυνατό για διάφορους λόγους και η Παρέμβαση δεν θα αρνηθεί όποια ευθύνη μπορεί να έχει και η ίδια, αρνούμενη όμως το παιχνίδι του «ποιος φταίει» με στόχο το να κερδίσουμε εντυπώσεις. β) η διαδικασία αυτή δεν αφορούσε σε καμία στιγμή το ΠΑΜΕ, το οποίο απείχε συστηματικά από όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, ακολουθώντας τη δικιά του τακτική.

Με αυτά σαν δεδομένα, η Παρέμβαση εκτίμησε ότι δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι όροι για μια κοινή κάθοδο των δυνάμεων της Αριστεράς στις εκλογές στην ΕΛΜΕ Ιωαννίνων. Από τη στιγμή που ένα χρόνο τώρα η μοναδική συμφωνία που κατακτήσαμε μεταξύ μας ήταν η αναγκαιότητα της Αντίστασης, και τίποτα παραπάνω, θεωρήσαμε ότι δεν μπορούμε στο προεκλογικό διάστημα να γεφυρώσουμε οποιοδήποτε μεταξύ μας χάσμα το οποίο εκτιμούμε ότι είναι αρκετά βαθύ. Θεωρούμε ότι το μόνο που θα καταφέρναμε θα ήταν ή μια συγκάλυψη των ιδεολογικών/πολιτικών διαφορών μας ή μια άτσαλη κοπτοραπτική πάνω τους που θα ξηλωνόταν με την πρώτη ευκαιρία.

Οι παρατάξεις της ΑΕΚΕ και της ΑΛΕ όμως ισχυρίζονται ότι το έκαναν. Κατά τη γνώμη μας το μόνο που πέτυχαν είναι μια εκλογικίστικη συγκόλληση χωρίς κανένα πλαίσιο πραγματικής συμφωνίας. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από το γεγονός ότι οι δύο αυτές παρατάξεις δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτε από κοινού για την οργάνωση της απεργίας της 11ης Μάη (φανταζόμαστε ότι αν κάποιοι μπορούν να κατέβουν μαζί στις εκλογές θα μπορούσαν να βρεθούν και μαζί στην οργάνωση μιας απεργίας…) όσο και από την ίδια την εκλογική τους διακήρυξη. Εδώ αξίζει να σταθούμε για λίγο. Στην εκλογική διακήρυξη του «ενωτικού» σχήματος δεσπόζουν αιτήματα του χώρου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Διαβάζουμε για μη-αναγνώριση / διαγραφή του Χρέους, έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κ.α. Όμως το προγραμματικό πλαίσιο της «Αγωνιστικής Συνεργασίας» στην οποία η παράταξη της ΑΕΚΕ συμμετέχει (το οποίο οι σύντροφοι της ΑΕΚΕ μοίραζαν μαζί με το «ενωτικό» πλαίσιο!!!) δεν αναφέρει τίποτε απ' όλα αυτά. Αντίθετα, μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους, για μια κοινωνική ΕΕ κλπ. Τι έγινε λοιπόν? Είτε η παράταξη της ΑΕΚΕ απλά υπέγραψε οτιδήποτε, προκειμένου να πετύχει την εκλογική συνεργασία (πράγμα που θεωρούμε απαράδεκτο για το πλαίσιο αρχών της Αριστεράς) είτε η παράταξη της ΑΕΚΕ υιοθέτησε τα αιτήματα χώρου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Στην περίπτωση αυτή όμως (που μακάρι να ίσχυε και θα καλοδεχόμαστε όποιους συντρόφους / ισσες έκαναν το βήμα αυτό), πότε η ΑΕΚΕ έδειξε δημόσια κάτι τέτοιο? Πέρασε ένας «μνημονιακός» χρόνος και στο διάστημα αυτό δεν υπήρξε ούτε μια ανακοίνωση της ΑΕΚΕ, μια τοποθέτηση σε ΔΣ ή συνέλευση, που να δείχνει ότι υπάρχει κάποια τέτοια μετατόπιση. Αυτά τα δεδομένα φανερώνουν είτε μια «απλή» περίπτωση διγλωσσίας είτε μια απαξίωση της ανάγκης ουσιαστικής πολιτικής ζύμωσης και υποτίμηση της διαμόρφωσης μιας μάχιμης Αριστερής αιτηματολογίας.

Η άποψη της Παρέμβασης είναι ότι κανείς αριστερός, όσο γερές σχέσεις και να έχει με τους αγωνιζόμενους συναδέλφους, δεν μπορεί να παίζει με τις ελπίδες τους. Ο πόθος πολλών συναγωνιστών είναι να δουν μια Αριστερά ενιαία, μια δυνατή Αριστερά που θα μπορεί να βγει πρωτοπόρα σε έναν νικηφόρο αγώνα. Η Παρέμβαση δεν υποτιμά αυτόν τον πόθο, τον σέβεται και τον έχει έτσι κι αλλιώς τιμήσει ακόμη και με την ίδια της την ύπαρξη σαν πολυσυλλεκτικό σχήμα, στο οποίο σύντροφοι/ισσες με διαφορετικές αφετηρίες προσπαθούν ειλικρινά να συνυπάρξουν. Το τζογάρισμα όμως πάνω στην ελπίδα της Ενότητας είναι κάτι πολύ μα πολύ επικίνδυνο. Στην πρόσφατη ιστορία υπήρξαν προσπάθειες ενότητας της Αριστεράς, που επειδή έγιναν στο πόδι χωρίς προηγούμενη δοκιμασία στο δρόμο της δυνατότητας σύμπραξης, κατέληξαν σε τρομερές απογοητεύσεις. Η Παρέμβαση διαβλέπει αυτόν τον κίνδυνο στην τωρινή εκλογική συνεργασία και ανησυχεί για την αρνητική επίπτωση που θα έχει η απογοήτευση των μετεκλογικών ημερών σε όσους συναδέλφους πίστεψαν τίμια στην προοπτική της Ενότητας.

Δεν είμαστε δογματικοί. Με την ίδια τόλμη που δημόσια σήμερα στεκόμαστε έξω από το ρεύμα της υποτιθέμενης ενότητας, το ίδιο ανοιχτά θα παραδεχτούμε το λάθος μας αν, παρά τις ενδείξεις για το αντίθετο, δύο τόσο διαφορετικές παρατάξεις-ρεύματα καταφέρουν να λειτουργήσουν πραγματικά και όχι φαινομενικά στη βάση του πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος που προεκλογικά συνυπέγραψαν και δεν μοιράσουν την εκλογική τους «σοδειά» ακολουθώντας πρακτικά η κάθε μια το δικό της δρόμο. Οφείλουμε να τονίσουμε όμως ότι σε καμία περίπτωση δεν θα παραμυθιάσουμε τους συναγωνιστές μας, λέγοντάς τους ότι τα εκλογικά ποσοστά είναι αυτά που θα αλλάξουν την κατάσταση. Πολύ περισσότερο, δεν θα τσαλαπατήσουμε τη συντροφικότητά μας -και τη στάση που αυτή μας επιβάλλει απέναντι στις υπόλοιπες Αριστερές παρατάξεις- για χάρη των εκλογικών ποσοστών. Δυστυχώς, το «ενωτικό» ψηφοδέλτιο έπεσε στο ατόπημα αυτό. Με έκπληξη διαβάσαμε στο «ενωτικό» μανιφέστο των παραλίγο εκλογικών συνοδοιπόρων μας, κάλεσμα προς τους συναδέλφους να μην ψηφίσουν «Παρέμβαση» γιατί έτσι θα στήριζαν τάχα «τον απομονωτισμό, τις διαχειριστικές λογικές και τις μικροπαραταξιακές αντιλήψεις»!!!

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κατεβήκαμε στις εκλογές με συγκεκριμένες επιδιώξεις. Επιζητούμε και προπαγανδίσαμε τη μέγιστη δυνατή πτώση των παρατάξεων του ΔΝΤ, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Ταυτόχρονα, απευθυνθήκαμε στους συναδέλφους και ζητήσαμε τη στήριξή τους στη βάση όχι μόνο των απόψεών μας αλλά και της -κοινά αποδεκτής-προσφοράς μας στους αγώνες της χρονιάς που κλείνει.

Αυτό το τελευταίο είναι για μας το κλειδί. Δεν στεκόμαστε μπροστά στους συναδέλφους με λευκά χαρτιά ενότητας. Δεν λέμε «ό,τι ήμαστε μέχρι τώρα ξεχάστε το» υποσχόμενοι «ενότητα κι αγώνα» από δω και πέρα. Εμείς λέμε, ότι είναι η στάση του καθενός που πρέπει να εκτιμηθεί και όχι οι προεκλογικές υποσχέσεις του.

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες και ο αγώνας μακρύς. Το επόμενο διάστημα θα καθορίσει αν τελικά θα πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν ή αν θα καταφέρουν να την περάσουν στις πλάτες των εργαζομένων, οδηγώντας τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο έναν αιώνα πριν. Στον αγώνα που έρχεται μας χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Η Παρέμβαση θα δώσει όλες τις της δυνάμεις στην υπόθεση της κοινής δράσης της Αριστεράς, όπως το έκανε μέχρι τώρα, μακριά τόσο από τον απομονωτισμό όσο και από τις σειρήνες της εύκολης μα ψεύτικης «ενότητας».

Γιάννενα, Μάης 2011

Μακρίδης Γιάννης, Παπαθανάσης Λευτέρης, Πατσούρας Σάκης

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Αποτελέσματα εκλογών ΕΛΜΕ Ιωαννίνων

2009

2011

ΨΗΦΟΙ

ΠΟΣΟΣΤΟ

ΕΔΡΕΣ

ΨΗΦΟΙ

ΠΟΣΟΣΤΟ

ΕΔΡΕΣ

ΔΑΚΕ

370

35,8

3

270

32,6

3

ΠΑΣΚΕ

302

29,2

3

228

27,5

3

ΑΕΚΕ + ΑΛΕ

119+48=167

16,2

1+ 0

151

18,2

2

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

112

10,8

1

93

11,2

1

ΕΣΑΚ

82

7,9

1

87

10,5


Για το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ:

ΠΑΣΚ 243(13), ΔΑΚΕ 256(13), ΑΕΚΕ+ΑΛΕ 147(8), ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 100(5), ΕΣΑΚ 83(4)

Για το συνέδριο της ΟΛΜΕ:

ΠΑΣΚ 248(3), ΔΑΚΕ 277(3), ΑΕΚΕ+ΑΛΕ 133(2), ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 89(1), ΕΣΑΚ 87(-)

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Για τις καταργήσεις - συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων

Στις 20/1/2011 το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την έναρξη διαβούλευσης για τα κριτήρια συνένωσης και ίδρυσης σχολικών μονάδων. Για μια ακόμη φορά η διαβούλευση διαρκεί ελάχιστα (μόλις 4 μέρες, συμπεριλαμβανομένου του σαββατοκύριακου), ενώ το κείμενό της είναι αόριστο, δε δεσμεύει το Υπουργείο, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο των επικοινωνιακών ελιγμών. Με τον όρο «διαβούλευση», η Κυβέρνηση εννοεί αστραπιαίες διαδικασίες που δεν αφήνουν περιθώρια τεκμηριωμένου διαλόγου, ασαφή κείμενα που δεν τη δεσμεύουν, περιορισμό της συζήτησης σε ασφυκτικό τεχνοκρατικό πλαίσιο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου και όχι των εργαζόμενων.

Όσα σχολεία συστεγάζονται θα συνενωθούν και τα υπόλοιπα θα εξεταστούν με το ερώτημα του κλεισίματος ή της συγχώνευσης. Το Υπουργείο υπόσχεται ότι κανένας μαθητής δε θα ταξιδεύει πέρα από 45 λεπτά για να πάει στο σχολείο, ενώ στις νησιωτικές και ορεινές περιοχές που δε μπορεί να υπάρξει ασφαλής μεταφορά, θα δημιουργηθούν «μικρές οργανωτικές δομές, ωσότου γίνουν τα κατάλληλα δημοτικά έργα». Μα υπάρχουν μαθητικοί πληθυσμοί που ήδη θέλουν πάνω από 45 λεπτά για να πάνε σχολείο. Πώς θα πηγαίνουν γρηγορότερα στα νέα, μακρινότερα σχολεία; Ψέματα, ψέματα, ψέματα…

clip_image001Κατά το Υπουργείο, οι συγχωνεύσεις θα γίνουν με «παιδαγωγικά κριτήρια». Σπεύδει όμως να υπενθυμίσει το όριο των 30 μαθητών ανά τμήμα (25 στην πρωτοβάθμια). Είναι φανερό πως τα πολυάριθμα πλέον τμήματα θα λειτουργούν στο όριο της χωρητικότητας. Απορεί κανείς για την υπουργική υποκρισία, με την οποία βαπτίζεται ως «παιδαγωγικό κριτήριο» η απαίτηση να στοιβαχτούν οι μαθητές στις αίθουσες προκειμένου το «νέο σχολείο» να κοστίζει φτηνότερα.

Τα υπόλοιπα μέτρα που περιέχονται στο κείμενο είναι τεχνοκρατικά και δεν περιλαμβάνουν καμία εγγύηση για την παιδαγωγική ή διδακτική αρτιότητα των νέων συγχωνευμένων μονάδων. Το κείμενο διαβούλευσης δεν είναι παρά μια δήλωση προθέσεων της Κυβέρνησης για ακόμη περισσότερες περικοπές στη χρηματοδότηση των σχολείων, όπως υπαγορεύει το Μνημόνιο 3 (σελ. 43), το οποίο μάλιστα συστήνει «τρόικα για την εκπαίδευση», δηλαδή «ανεξάρτητη ειδική ομάδα εκπαιδευτικής πολιτικής με στόχο την αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση) και την αποτελεσματικότερη χρήση πόρων». «Πακετάροντας» μαθητές και εκπαιδευτικούς στις αίθουσες και δημιουργώντας σχολεία-μαμούθ, επιδιώκουν να μειώσουν τις οργανικές θέσεις και τη χρηματοδότηση των σχολείων, αδιαφορώντας για τις ήδη ακραία επιβαρυμένες συνθήκες λειτουργίας των σχολικών μονάδων.

Διαρκής δαμόκλειος σπάθη πάνω από σχολεία, μαθητές, εκπαιδευτικούς

Το κείμενο αποκαλύπτει ακόμη την πρόθεση του Υπουργείου να φτιάξει ένα διαρκή μηχανισμό κλεισίματος και συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων που θα λειτουργεί και τα επόμενα χρόνια. Έχει ήδη εγκαταστήσει το αναγκαίο μηχανογραφικό σύστημα με το οποίο θα αξιολογούνται οι υποψήφιες για συγχώνευση ή κατάργηση σχολικές μονάδες. Τα κριτήρια μάλιστα σχετίζονται με τη διαδικασία αυτοαξιολόγησης που ήδη επιχειρεί το Υπουργείο να εφαρμόσει πιλοτικά,αναγκάζοντας τα ίδια τα σχολεία να «ανοίγουν το λάκκο τους». Οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων θα είναι μια διαρκής και αυτοματοποιημένη διαδικασία, στην υπηρεσία της «τρόικας της εκπαίδευσης».

Οι συνέπειες θα είναι βαριές για πολλά σχολεία, μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς. Δημιουργείται ένα μοντέλο γιγάντιου σχολείου, αφημένου πρακτικά στην τύχη του, με εκπαιδευτικούς περιπλανώμενους, εντατικοποιημένους, κακοπληρωμένους, ενδεχομένως χωρίς οργανική θέση πια ή και ελαστικά εργαζόμενους, μαθητές που θα αναγκάζονται να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις σε δύσκολες συγκοινωνιακές συνθήκες και γονείς χτυπημένους από την κρίση που θα πιεστούν επιπλέον να αλλάξουν τόπο κατοικίας στην προσπάθεια να βρουν σχολείο για τα παιδιά τους. Παιδιά με ετερόκλητες ανάγκες θα στοιβάζονται ουσιαστικά ανεπίβλεπτα σε απρόσωπα σχολεία-μαμούθ. Η μαθησιακή διαδικασία ολοένα θα υποβαθμίζεται. Η σχολική διαρροή και οι κοινωνικές ανισότητες θα εντείνονται.

Την ίδια στιγμή, άλλα σχολεία, κυρίως σε προνομιούχες περιοχές, τα οποία ήδη λειτουργούν ως άτυπα «κέντρα αριστείας», θα επωφεληθούν από τις συγχωνεύσεις, προσελκύοντας μαθητές υψηλών επιδόσεων και εξοβελίζοντας τους «λιγότερο δυνατούς». Αυτά ακριβώς τα «καλά» σχολεία θα προβάλλονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ για να αποτελέσουν το προπαγανδιστικό άλλοθι της Κυβέρνησης, ώστε να εξιλεωθεί για τη διάλυση της εκπαίδευσης και να αποποιηθεί την ευθύνη για την εκρηκτική αύξηση της εκπαιδευτικής ανισότητας, βρίσκοντας αποδιοπομπαίους τράγους ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς που θα αδυνατούν να εργαστούν αποτελεσματικά σε τέτοιες συνθήκες. Θα διογκωθεί έτσι η πίεση γιαάμεση αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η οποία, για να είναι «αντικειμενική», θα στηρίζεται στα μετρήσιμα αποτελέσματα του εκπαιδευτικού έργου – δηλαδή τις επιδόσεις των μαθητών. Και πώς θα κρίνονται αυτές, παρά μόνο μέσα από κι άλλες εξετάσεις;

Να πώς θα ανοίξει περισσότερο η ιδιωτική αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών για μαθητές, αλλά και εκπαιδευτικούς, μιας και οι πρώτοι δε θα μαθαίνουν αρκετά στο σχολείο, ενώ οι δεύτεροι θα εμπλουτίζουν το «φάκελο προσόντων» τους για να αποδείξουν ότι δε φταίνε. Με την απελευθέρωση της αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών και τη σύνδεση της χρηματοδότησης των σχολικών λειτουργιών από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τις ΣΔΙΤ, το κράτος επιχειρεί ουσιαστικά να απαλλαγεί από μεγάλο μέρος της ευθύνης για την παροχή εκπαίδευσης σε όλα τα παιδιά, με δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα.

Το εκπαιδευτικό κίνημα απαιτεί από την Κυβέρνηση να αποσύρει το σχέδιο συγχωνεύσεων και καταργήσεων σχολικών μονάδων, να στρέψει την εκπαιδευτική πολιτική μακριά από το μοντέλο του φτηνού σχολείου της αγοράς και της αμάθειας, εξασφαλίζοντας ότι το δημόσιο σχολείο θα προσφέρει δωρεάν, ισότιμα και αξιόπιστα όλη τη γνώση σε όλα τα παιδιά που ζουν σε αυτή τη χώρα. Αυτές είναι οι πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες της κοινωνίας μας και όχι η με δήθεν «παιδαγωγικά» επιχειρήματα εφαρμογή του Καλλικράτη και του Μνημονίου στην εκπαίδευση.

· Καμία κατάργηση-συγχώνευση σχολείων ή τμημάτων, μετακίνηση μαθητών σε άλλα σχολεία.

· Καθιέρωση ορίου 25 μαθητών ανά τμήμα (20 στις κατευθύνσεις, 10 στα εργαστήρια).

· Μόνιμοι μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών και διοικητικών για τις αληθινές σχολικές ανάγκες.

· Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ.

· Να καταργηθεί ο αντιεκπαιδευτικός νόμος 3848.

· Ενιαίο υποχρεωτικό 12χρονο δημόσιο δωρεάν σχολείο, με όλη τη γνώση για όλα τα παιδιά,
που διδάσκει την κριτική σκέψη και τη συλλογική δράση.

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις Δ.Ε.