Όση
μελάνη και να χύθηκε, όσοι ευφημισμοί
κι αν επιστρατεύτηκαν, όσα συνθήματα
της Αριστεράς και του εκπαιδευτικού
κινήματος κι αν λεηλατήθηκαν ξεδιάντροπα
για να εξυπηρετηθεί η ρητορική της
κυβέρνησης, η αλήθεια είναι πια ολοφάνερη:
το «σχολείο-εμπορικό κέντρο» είναι πια
εδώ. Το νομικό-θεσμικό πλαίσιο της
διάλυσης της Δημόσιας Εκπαίδευσης έχει
στηθεί μεθοδικά και περιμένει την
εφαρμογή του από τον έναν ή τον άλλο
διαχειριστή, από τη ροζ ή μπλε μαριονέτα
των αφεντικών ή ακόμη κι από τη συνεργασία
τους! Είναι η ώρα που οι εργαζόμενοι/ες
στην Εκπαίδευση πρέπει να βγουν μπροστά
για την εργασιακή τους αξιοπρέπεια, για
μια άλλη Εκπαίδευση, για την προώθηση
των αναγκών των «από κάτω». Τα σωματεία
των εκπαιδευτικών είναι από τα λίγα πια
που η δύναμή τους μετριέται σε δεκάδες
χιλιάδες μέλη, πράγμα που θα μπορούσε
να είναι μια σοβαρή βάση αγωνιστικής
συσπείρωσης μετά από δέκα χρόνια
μνημονιακής ερήμωσης.
Κι
όμως!
Μέσα
από μια συστηματική υπονομευτική
δουλειά, και εκμεταλλευόμενες τη γενική
απογοήτευση που προκαλεί η καταθλιπτική
ομοφωνία στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό,
οι κυβερνητικές-εργοδοτικές παρατάξεις
ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ- ΠΕΚ, έχουν όχι μόνο
αδρανοποιήσει, μα και διασύρει κάθε
ιδέα συνδικαλιστικής οργάνωσης και
δράσης. Δεν είναι μόνο ότι δεν βρήκαν
μια κουβέντα να ψελλίσουν για όσα έχουν
συμβεί στην Εκπαίδευση, που άλλαξαν το
ίδιο το DNA της ως δημόσιου και δωρεάν
αγαθού για όλα τα παιδιά. Είναι ότι όποτε
χρειάστηκαν οι ηγεσίες του υπουργείου
βρήκαν σ'αυτούς πολύτιμες μαριονέτες.
Είναι ότι εμπόδισαν με τον πιο χυδαίο
τρόπο κάθε ζωντανή φωνή στις ΕΛΜΕ να
βρει δρόμο για έκφραση και συντονισμό,
ότι απέκοψαν τις ΕΛΜΕ/ΟΛΜΕ από τη ζωντανή
βάση των εργαζόμενων στην Εκπαίδευση.
Είναι ότι είτε στάθηκαν σιωπηλές μπροστά
στα αγωνιώδη και ηρωικά αγωνιστικά
ξεσπάσματα των αναπληρωτών συναδέλφων/ισσων
είτε τα υπονόμευσαν ανοιχτά. Είναι ότι
στο σκοτάδι του ρατσισμού, του φασισμού
και του πολέμου που απλώνονται, αντί να
βλέπουν έναν αντίπαλο που πρέπει να
πολεμηθεί με λύσσα, εκείνοι βλέπουν
πεδίο για να χτίσουν τις πολιτικές τους
καριέρες. Αυτός ο «συνδικαλισμός» δεν
έχει τίποτα το ζωντανό. Είναι ένα σώμα
παράσιτων, που αποσυντίθεται σαπίζοντας
ο,τι ακουμπά.
Να
μην ανεχτούμε άλλο αυτή την πορεία.
Να πάρουμε πίσω το σωματείο μας, να
πετάξουμε το μαύρο πέπλο της μοιρολατρίας
και να βγούμε στον καθαρό αέρα της
διεκδίκησης, με την εμπιστοσύνη κι άλλοι
θα ακολουθήσουν το παράδειγμα αυτό. Δεν
έχουμε την πολυτέλεια της αναμονής.
Καλούμε
κάθε συνάδελφο/ισσα που έχει τις ίδιες
ανησυχίες, που αναζητά τη συλλογική
απάντηση και δράση, να βαδίσουμε στον
ίδιο δρόμο. Ένας ακόμη σταθμός σ'αυτή
την προσπάθειά μας που μετρά πια πολλά
χρόνια ανοιχτής, έντιμης και αταλάντευτης
αριστερής παρουσίας, είναι οι εκλογές
για το ΔΣ σωματείου μας και για το
συνέδριο της ΟΛΜΕ. Δεν ζητάμε μόνο
εκλογική στήριξη, ζητάμε -πολύ περισσότερο-
καρδιά, συμμετοχή και δράση!
Στις
15 Μάη στηρίζουμε – ψηφίζουμε
για ΔΣ ΕΛΜΕ και 19ο συνέδριο ΟΛΜΕ
