Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Μερικές καθαρές κουβέντες για τα σχέδια μετεγκατάστασης του Μουσικού Σχολείου


Τα μέλη της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ αισθανόμαστε την ανάγκη να τοποθετηθούμε ξεχωριστά από την ανακοίνωση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων για το ζήτημα του Μουσικού Σχολείου, καθώς θεωρούμε ότι δεν αντιστοιχεί στην παρούσα πρόκληση για την εκπαιδευτική κοινότητα της περιοχής μας. Την ανακοίνωση αυτή η παράταξή μας δεν την υπερψήφισε.



Ας μας επιτραπεί, για λόγους σαφήνειας, να τοποθετηθούμε μέσα από μερικά σύντομα σημεία

1.
Τα σχέδια μετεγκατάστασης του Μουσικού Σχολείου εκτός του αστικού χώρου των Ιωαννίνων είναι για μας μέτρο χτυπήματος του συγκεκριμένου σχολείου. Όποια και να είναι η ιστορία πίσω από την εξέλιξη αυτή (και φαίνεται ότι έχει ζουμί...), όποια τα επιμέρους στοιχεία της και οι ιδιαιτερότητές της, αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο της μνημονιακής αθλιότητας, που πατάει πια το δέκατό της χρόνο. Η μετεγκατάσταση αυτή θα οδηγήσει νομοτελειακά στο μαράζωμα του σχολείου.

2.
Η μη-καταλληλότητα του κτηρίου στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Μουσικό, στο βαθμό που αυτή τεκμηριώνεται από τους ειδικούς, είναι πρόβλημα. Πρόβλημα, όμως, που δεν οδηγεί αναγκαστικά στη «λύση» της μετεγκατάστασης στην Περίβλεπτο.

3.
Στη δημόσια εκφρασμένη απαίτηση παραγόντων του Δήμου Ιωαννιτών, που απευθύνεται στο Σύλλογο Διδασκόντων του Μουσικού, τους Μαθητές/ριες και κηδεμόνες, στην ΕΛΜΕ και σε οποιονδήποτε άλλο αντιδρά, να κατατεθούν προτάσεις για το πού θα μπορούσε να στεγαστεί το Μουσικό, η (μονότονη, αλήθεια, αλλά η μόνη με βάση τις ανάγκες μας) απάντησή μας είναι: Θέλουμε σχολεία της γειτονιάς, σχολεία σύγχρονα και ασφαλή, με όλους τους χώρους και τις υποδομές που απαιτεί η εποχή μας. Η μνημονιακή αθλιότητα, που σφραγίστηκε μεταξύ άλλων με την κατάργηση του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων, δεν μπορεί να κανονίζει τις λαϊκές ανάγκες. Καμία άλλη πρόταση, λοιπόν, όχι μόνο για το Μουσικό, αλλά για τα περισσότερα σχολεία της περιοχής, που στεγάζονται σε αντίστοιχα ακατάλληλα κτήρια (θυμίζουμε ενδεικτικά την μεγάλη περιπέτεια του 1ου Λυκείου...).

4.
Στην απάντηση των κάθε λογής παραγόντων του τόπου «δεν υπάρχουν χρήματα», αποκρινόμαστε «να τα βρείτε από κείνους που τόσα χρόνια τώρα μας ξεζούμισαν για να ξελασπώσουν από την Κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Να τα βρείτε στις Τράπεζες, στους Εφοπλιστές, στην εκκλησιαστική περιουσία».

5.
Η απαίτηση να μπουν στο κάδρο της «λύσης» μαθητές/γονείς/εκπαιδευτικοί δεν είναι άσχετη με τη γενικότερη πολιτική κατεύθυνση για την Εκπαίδευση, όπως αποτυπώνεται στις σχετικές εκθέσεις του ΟΟΣΑ, που υπηρετήθηκε πιστά από κάθε μέχρι σήμερα κυβέρνηση, πρασινο-μπλέ προχθές, ροζ-μαύρη χθες, γαλαζόμαυρη σήμερα. Η περιβόητη «αυτονομία» των σχολείων, τα σχέδια για χρηματοδότηση ανάλογα με τις επιδόσεις είναι το άμεσο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη υπάρχουν σχολεία, που προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις κτηριακές τους ανάγκες στράφηκαν σε χορηγούς, ακόμη και γνωστές πολυεθνικές εταιρίες, που φυσικά άδραξαν την ευκαιρία για λίγη διαφήμιση.
6.
Καταδικάζουμε με τον πιο απόλυτο τρόπο την ανακοίνωση του Δήμου Ιωαννιτών (που σύμφωνα με δημοσιεύματα στο γιαννιώτικο τύπο έγραψε ο ίδιος ο Δήμαρχος), στην οποία παρουσιάζονται οι εκπαιδευτικοί του Μουσικού ως διακινητές ψευδών ειδήσεων και υποκινητές των μαθητικών αντιδράσεων. Η αποστροφή αυτή στην ανακοίνωση -εάν δεν είναι απλά ένα προπαγανδιστικό τρυκ σαν αυτά που συνηθίζουν οι κάθε λογής πολιτευτές- δείχνει πόσο μικρή σχέση με την Εκπαίδευση έχουν εκείνοι που αποφασίζουν για το μέλλον της. Κανείς, κύριε Δήμαρχε, δεν έχει ανάγκη υποκίνησης όταν ζει, εργάζεται, σπουδάζει κάτω απ'αυτές τις συνθήκες. Ξέρετε, οι άνθρωποι έχουν κρίση! Όσο για τους εκπαιδευτικούς, που παρουσιάζετε ως ιδιοτελείς προπαγανδιστές, είναι εκείνοι που με το φιλότιμό τους κρατούν τα σχολεία της χώρας όρθια, τη στιγμή που το Κράτος τα έχει ξεγραμμένα.

7.
Δεν θα μπορούσε να λείπει από την υπόθεση αυτή η Εκκλησία. Αποτελεί το διαχειριστή των ακίνητων αυτών περιουσιών και εισπράττει πολλές χιλιάδες ευρώ ως ενοίκιο (ναι, δεν ισχύει αυτό που πολλοί συμπολίτες μας νομίζουν, ότι τα κτήρια αυτά παραχωρούνται δωρεάν για τις ανάγκες της Εκπαίδευσης!). Ακόμη κι αν δεν πιστέψουμε τις αναφορές ότι η στάση της έχει απώτερα κίνητρα (μένει να αποδειχθεί στο μέλλον, φυσικά), η επιλογή της να μην αναλαμβάνει την ευθύνη της συντήρησης των περιουσιών που διαχειρίζεται είναι τουλάχιστον προβληματική. Σ'αυτή τη φάση του προβλήματος, η Εκκλησία θα μπορούσε να δώσει μια -έστω και προσωρινή- λύση με την προϋπόθεση ότι θα έβαζε το χέρι στη μεγάλη της τσέπη.

8.
Η εξέλιξη αυτή δεν αφορά μόνο την κοινότητα του Μουσικού. Η εποχή μας δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Τόσα και τόσα επεισόδια έχουν πια αποδείξει ότι εμείς, τα παιδιά μας, η Εκπαίδευση, η Υγεία, η ασφάλιση είναι απλά αναλώσιμα, καύσιμα για μια μακάβρια φωτιά που συντηρεί έναν καπιταλισμό που έχει πεθάνει και σαπίζει πάνω μας. Η συσπείρωση στα σωματεία, η ανάδειξη μια άλλης πολιτικής πρότασης της πραγματικής Αριστεράς δεν είναι μια άδεια κουβέντα, είναι όρος ζωής.

9.
Τέλος, και μια και μιλάμε για τα σωματεία. Προκαλεί μεγάλο προβληματισμό η επιλογή της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων να προχωρήσει σε μια «στρογγυλεμένη» ανακοίνωση, να μην μπει στην υπόθεση με όλες τις δυνάμεις της και με την ένταση που απαιτεί το πρόβλημα. Πάνω απ'όλα, κρίνουμε ως απαράδεκτη την αδιαφορία της πλειοψηφίας να καταδικάσει τις ύβρεις της δημοτικής αρχής προς τους συναδέλφους/ισσες του Μουσικού. Ελπίζουμε ότι αυτή η απροθυμία δεν υποκρύπτει άλλους σχεδιασμούς και εξαρτήσεις (ας μας επιτραπεί η καχυποψία, δεν έχουμε δει και λίγα!). Η ΕΛΜΕ, το κάθε σωματείο, δεν υπάρχει για να «συμμερίζεται ανησυχίες», μα για να ενώνει, να οργανώνει, να δίνει προοπτική στον αγώνα των εργαζομένων για τη ζωή. Δεν μπορεί μετά από δέκα χρόνια μνημονίων, αθλιότητας, συμπυκνωμένων αρνητικών πολιτικών εμπειριών, αλλά και ελπιδοφόρων αντιστάσεων τα σωματεία μας να περιορίζονται στο ρόλο του σχολιαστή.

Όλοι/ες στον αγώνα για μια Εκπαίδευση για όλο το λαό!


Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση

εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

Οι υπουργικές εξαγγελίες και ο βαθύς ύπνος της ΟΛΜΕ...

Υπουργός και υφυπουργός Παιδείας, με απανωτές τους δηλώσεις και συνεντεύξεις τις τελευταίες ημέρες, ανακοινώνουν τα μέτρα που πρόκειται να φέρουν προς ψήφιση στη Βουλή γύρω από τα θέματα της εκπαίδευσης, μέτρα που στο σύνολό τους αποτελούν αντιγραφή της παλιότερης, αποτυχημένης -λόγω της σφοδρής αντίδρασης των εκπαιδευτικών- προσπάθειας του Αρβανιτόπουλου, και μάλιστα στην πιο σκληρή της έκδοση.
Έτσι, η υφυπουργός, υπέρμαχος της «αριστείας», δηλώνει ότι αποτελεί πρόβλημα ο υψηλός αριθμός αριστούχων μαθητών στα δημόσια σχολεία (παραβλέποντας, βέβαια, ότι την ίδια ώρα από τα ιδιωτικά αποφοιτούν όλοι σχεδόν με άριστα) και για αυτό θα «τιμωρήσει», αρχικά με επιμόρφωση(!), τους εκπαιδευτικούς που μοιράζουν απλόχερα το «άριστα». Με το επιχείρημα αυτό ως δικαιολογία εξήγγειλε την πιο σκληρή μορφή αξιολόγησης των εκπαιδευτικών: ο εκπαιδευτικός θα αξιολογείται από τις επιδόσεις των μαθητών του! Τι κι αν η επίδοση των μαθητών, σύμφωνα με την ίδια την παιδαγωγική επιστήμη, συνδέεται στενότατα με το κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον από το οποίο προέρχονται και ζουν, τι κι αν κάποιοι μαθητές μετακινούνται χιλιόμετρα καθημερινά για την πολυπόθητη γνώση, τι κι αν η ίδια η πολιτεία αφήνει σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς μέχρι τα Χριστούγεννα, τι κι αν η ενισχυτική διδασκαλία - απαραίτητη για τα παιδιά που δεν μπορούν να καταφύγουν σε εξωτερική βοήθεια προκειμένου να ανταποκριθούν στα ιδιαίτερα απαιτητικά θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων - είναι ανύπαρκτη! Η κατάσταση, λοιπόν, ενός ολόκληρου συστήματος -σύμφωνα με την κλασική δεξιά αντίληψη- χρεώνεται στον εργαζόμενο, και μάλιστα κρίνοντας από το αν έβαλε 8, 9 ή 20...
Όμως με όσα σαθρά επιχειρήματα και αν προσπαθήσει το υπουργείο να δικαιολογήσει τις επιλογές του η αλήθεια είναι μία: η προωθούμενη διάταξη, η σύνδεση δηλαδή της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού με τις επιδόσεις των μαθητών είναι μια βαθιά νεοφιλελεύθερη πολιτική, απόλυτα σύμφωνη με τις επιταγές του ΟΟΣΑ (φιγουράρει άλλωστε στις μέχρι τώρα εκθέσεις του), μια πολιτική η οποία όπου εφαρμόστηκε (πχ ΕΠΑ) αποτέλεσε εργαλείο για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης . Τη σύνδεση επιδόσεων - αξιολόγησης ακολουθεί και η άμεση σύνδεση με τη χρηματοδότηση. Έτσι τα σχολεία με τις «καλές επιδόσεις» και τις αντίστοιχες «καλές αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών» θα παίρνουν περισσότερα κονδύλια ενώ τα «κακά σχολεία» θα υποχρηματοδοτούνται, θα φυτοζωούν και σταδιακά θα κλείσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Στο ίδιο αποτέλεσμα αποσκοπεί και η άλλη εξαγγελία της υπουργού -την οποία βέβαια οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι είχε προετοιμάσει- ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση, η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Τα «καλά σχολεία» θα «τρέχουν προγράμματα» , θα οργανώνουν «καινοτόμες δράσεις», θα αξιολογούν το ένα το άλλο (κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά ίσως να προλαβαίνουν να κάνουν και λίγο μάθημα, αλλά ποιος νοιάζεται αφού οι ΜΚΟ θα ενημερώνουν τους μαθητές για τα πάντα...).Τα «κατώτερα» σχολεία και κυρίως εκείνα των οποίων οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να αντιληφθούν τον σημαντικό ρόλο των «δράσεων» και των ΜΚΟ στην εκπαιδευτική διαδικασία θα υποβαθμίζονται και θα κατασυκοφαντούνται.
Αλλά η αξιολόγηση/αυτοαξιολόγηση δεν είναι είναι τα μόνα ανησυχητικά στις εξαγγελίες της κυβέρνησης. Η υπουργός μίλησε  αφενός για «την προσθήκη νέων θεματικών στο σχολικό πρόγραμμα,   όπως ο εθελοντισμός, η επιχειρηματικότητα, η σεξουαλική αγωγή, η καταπολέμηση των εξαρτήσεων» και αφετέρου για «την αναμόρφωση των ήδη υπαρχόντων σχολικών προγραμμάτων» . Αλήθεια τι σημαίνει αυτό; Θα αφαιρεθούν μαθήματα και θα προστεθούν άλλα και αν ναι, ποια είναι αυτά τα μαθήματα και με ποιο κριτήριο θα γίνει η αντικατάστασή τους; Θα προστεθούν ώρες; Πού; Στο ήδη βεβαρημένο πρόγραμμα των μαθητών; Μήπως το κριτήριο για όλες αυτές τις αλλαγές είναι η έλλειψη ή η περίσσεια προσωπικού και ειδικοτήτων και όχι οι ανάγκες των μαθητών;
Τέλος, μια εξαγγελία φάντασμα από το παρελθόν, ένα μέτρο που σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα είχε καταδικάσει, έρχεται να δώσει ένα ακόμη χτύπημα στη δημόσια εκπαίδευση. Ο λόγος φυσικά για την πολυμίσητη τράπεζα θεμάτων, ένα θεσμό που στερεί από την εκπαιδευτική διαδικασία ακόμη και αυτά τα ελάχιστα ίχνη δημιουργικότητας και φαντασίας που έχουν απομείνει. Έτσι, για να εισαχθεί πλέον ένας μαθητής στα ΑΕΙ της χώρας θα πρέπει πρώτα να επιβιώσει εντός του σχολείου, περνώντας μέσα από διαδοχικές συμπληγάδες εξετάσεων και σκληρού ανταγωνισμού.



Το μήνυμα είναι καθαρό: Παιδιά από φτωχές οικογένειες, που σήμερα μετρώνται σε εκατοντάδες χιλιάδες, δεν μπορεί να τρέφουν όνειρα για σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η Τράπεζα θ(υ)μάτων είχε ως αποτέλεσμα το 2014 που εφαρμόστηκε την παραπομπή του 20% των μαθητών της Α΄ Λυκείου για το Σεπτέμβριο
Και η ΟΛΜΕ; Καλά για το ξεγύμνωμα και τον εξευτελισμό των νεολαίων που διαμαρτύρονταν και την άγρια καταστολή των τελευταίων ημερών δε βρήκε να πει τίποτε, αλλά ούτε και για θέματα τόσο σημαντικά για τον κλάδο έχει να πει κάτι; Δεν γνωρίζει την κατάσταση η πλειοψηφία του ΔΣ; Περιμένει τις επίσημες εξαγγελίες; Μα πόσο πιο επίσημες πια από τα χείλη της υπουργού και της υφυπουργού που τα ανακοινώνουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν! Κρύβονται; Συναλλάσσονται; Δε φτάνει που ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ αρνήθηκαν να ψηφίσουν την ΑΠΕΡΓΙΑ-ΑΠΟΧΗ από την αυτοαξιολόγηση στο συνέδριο της ΟΛΜΕ, δε φτάνει που επιχείρησαν να στρώσουν το έδαφος στην υπουργό προτείνοντας ως αίτημα του κλάδου - άκουσον, άκουσον! - την αυτοαξιολόγηση, δε φτάνει που τα μάζεψαν και έφυγαν στη ΓΣ προέδρων για να μην ψηφίσουν αποφάσεις που ήδη είχε ψηφίσει ο κλάδος στις ΓΣ των τοπικών ΕΛΜΕ, δε φτάνει που αποχώρησαν και από το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για να μην ψηφίσουν την ΑΠΕΡΓΙΑ-ΑΠΟΧΗ από την αυτοαξιολόγηση, ΠΟΣΟ ΠΙΑ ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ τον κλάδο και τα αιτήματα του για προσωπικές-κομματικές επιδιώξεις;
Η Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών ν. Ιωαννίνων καλεί :
- το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων να μην ακολουθήσει την τακτική της ομοσπονδίας, να πάρει ξεκάθαρα θέση καταγγέλλοντας όσα εξήγγειλε η υπουργός και να απαιτήσει από την ΟΛΜΕ συντονισμό και οργάνωση της αντίδρασης των εκπαιδευτικών
- το ΔΣ της ΟΛΜΕ να ανταποκριθεί επιτέλους στο ρόλο του και να προετοιμάσει τον κλάδο για την αντιμετώπιση της επίθεσης που ήδη συντελείται
- τον κάθε συνάδελφο και την κάθε συναδέλφισσα να συσπειρωθεί στο σωματείο και μέσα από συντονισμένη δράση να κάνουμε και αυτή την προσπάθεια του υπουργείου να αποτύχει

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019

ΕΛΜΕ-Ι για την αναγραφή φασιστικών συνθημάτων σε σχολείο της Κόνιτσας

     Το Δ.Σ της ΕΛΜΕ–Ι καταγγέλλει την εισβολή αγνώστων στο Λύκειο της Κόνιτσας με σκοπό την αναγραφή φασιστικών συνθημάτων και συνθήματα μίσους στους τοίχους του σχολείου.



    Ενόψει των εορτασμών του πολυτεχνείου κάποιοι επιμένουν να διαστρεβλώνουν την ιστορία και με αυτόν τον ακραίο τρόπο δείχνουν την εναντίωσή τους στον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης των Φοιτητών ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών. 
    Συγχαίρει παράλληλα την ετοιμότητα και την αντίδραση μαθήτριας η οποία με δημόσια τοποθέτησή της δήλωσε τη διαφωνία της τόσο με την ενέργεια αυτή, όσο και με το περιεχόμενο των συνθημάτων.
     Ο εκπαιδευτικός κόσμος έχει καθήκον να υπερασπίζεται τα δημοκρατικά ιδεώδη, να αντιπαλεύει με όλο του το είναι το φασισμό και τους εκφραστές του, να αγωνίζεται για την ελευθερία και την ειρήνη και να προωθεί τις αξίες της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης και την ελευθερία του λόγου.
       Την ώρα που ο φασισμός κάνει την επανεμφάνισή του, οποιαδήποτε ανοχή  σε οπαδούς και υμνητές του είναι επικίνδυνη. 
     Η παιδεία αποτελεί το ανάχωμα που μπορεί να αντιμετωπίσει και να εξαλείψει φασιστικές νοοτροπίες και συμπεριφορές, συμπεριφορές  που προσβάλλουν και ακυρώνουν την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
      Ως σωματείο, τέλος, δηλώνουμε ότι θα είμαστε απέναντι σε κάθε τέτοια ενέργεια ατόμων που σκοπό έχουν να εκφράζουν φασιστικές αντιλήψεις.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!


ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΑΣΟΕΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ


Επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται και πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου, οι αρχές του τόπου αποφάσισαν να γράψουν για άλλη μια φορά ιστορία με τερατώδη τρόπο, που τους είναι τόσο γνώριμος.

Επενδύοντας στη νομοθέτηση της κατάργησης του ασύλου και σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να την επιβάλλουν στην πράξη ώστε να εμπεδωθεί στην κοινωνία, δεν δίστασαν να δείξουν τη δύναμη και τη διάθεση καταστολής κάθε υγιούς και αγωνιστικού κυττάρου της κοινωνίας και πρώτα του φοιτητικού κινήματος.

Του Τάσου Αναστασίου

Το πρωί της 11/11, 150 περίπου φοιτητές/ριες σπάζοντας το lock out είχαν συγκεντρωθεί στον προαύλιο χώρο της ΑΣΟΕΕ για πραγματοποίηση Γ.Σ. Ήταν μια πρώτη αντίδραση στην απαράδεκτη απόφαση της Πρυτανείας, μετά την εκκαθαριστική επιχείρηση της αστυνομίας, να κλείσει τη σχολή ενόψει της γιορτής του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από διμοιρίες των ΜΑΤ που εισέβαλαν στο χώρο κάνοντας εκτεταμένη ρίψη χημικών και χρήση βίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί φοιτητές, ένας απ΄αυτούς να οδηγηθεί στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένος και να γίνουν προσαγωγές.

Στη συνέχεια οι φοιτητές/ριες αποκλείστηκαν για πάνω από δύο ώρες, με τα ΜΑΤ να έχουν παραταχθεί μπροστά τους και μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου και έχοντας αποκλείσει και τους γύρω δρόμους σε μια προσπάθεια να απωθήσουν τις εκατοντάδες αλληλέγγυου κόσμου που συνέρρεαν για συμπαράσταση από τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση.

Μετά από διαπραγματεύσεις και κάτω από την πίεση του συγκεντρωμένου κόσμου δόθηκε εντολή να απομακρυνθούν τα ΜΑΤ από την πύλη ώστε οι φοιτητές να βγουν με ασφάλεια από το χώρο και να πραγματοποιήσουν πορεία μέχρι το Πολυτεχνείο.

Εκεί αποφασίστηκε παρέμβαση στη ΓΑΔΑ και συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την υπεράσπιση του Ασύλου, ενάντια στην καταστολή και την προσπάθεια κατατρομοκράτησης του κινήματος, η οποία πραγματοποιήθηκε με μαζικότατη συμμετοχή.

Η Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση Εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων καταγγέλλει την κρατική καταστολή, τάσσεται απερίφραστα στο πλευρό των φοιτητών/ριων που υπερασπίζονται το Άσυλο και τις δημοκρατικές ελευθερίες, και καλεί τους συναδέλφους/ισσες σε θερμή συμμετοχή στις εκδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ!

Όλοι/ες στην πορεία
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
18:00, Παλιό Πανεπιστήμιο (Δομπόλη)



Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

Η κανονικότητα προ των πυλών…


Αρχές Νοέμβρη και ενώ τα κενά στα σχολεία του νομού παραμένουν, η εκπαιδευτική κοινότητα παρακολουθεί ανάστατη τα τερτίπια με τα οποία η πολιτική ηγεσία προσπαθεί να τα μπαλώσει.
Συγκεκριμένα, με επείγον έγγραφό του το υπουργείο Παιδείας ζητάει από τους περιφερειακούς δ/ντές -σχεδόν τους μαλώνει- να είναι προσεκτικοί στον υπολογισμό των κενών, αφού πρώτα επιβεβαιώσουν με κάθε τρόπο ότι οι δ/ντές και υποδ/ντές των σχολείων καλύπτουν πλήρως το υποχρεωτικό τους ωράριο και αφού προχωρήσουν σε εξορθολογισμό των πλεοναζουσών ωρών με τις απαιτούμενες μετακινήσεις εκπαιδευτικών ακόμη και από περιοχή σε περιοχή! Το συγκεκριμένο έγγραφο σε συνδυασμό μάλιστα και με τις δηλώσεις του νέου προέδρου του ΙΕΠ ότι οι αλλαγές στην εκπαίδευση πρέπει να ξεκινήσουν από εκεί που σταμάτησαν το 2014 δε φέρνει απλά στη μνήμη μας την απόπειρα για μετακίνηση των συναδέλφων εκτός νομού Ιωαννίνων -μια απόπειρα που χάρη στη συντονισμένη αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας έμεινε στα χαρτιά- αλλά προκαλεί και μεγάλη ανησυχία στους εκπαιδευτικούς για το τι μέλλει γενέσθαι. Η ανησυχία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη καθώς με ένα ακόμη έγγραφο το ΠΥΣΔΕ Ιωαννίνων καλεί τους συναδέλφους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και επιθυμούν να απαλλαγούν από τα διδακτικά τους καθήκοντα, μερικώς ή ολικώς, για λόγους υγείας, να περάσουν από την την Α/θμια Υγειονομική Επιτροπή της Π.Ε. Ιωαννίνων.
Επειδή λοιπόν από πολλά χείλη (ακόμη και από εκπροσώπους του κλάδου) θα ακουστεί η άποψη περί ορθότητας των συγκεκριμένων επιλογών αξίζει να επισημάνουμε κάποια σημεία:
  1. Το ωράριο των διευθυντών προβλέπεται από νόμο του 1985. Ο ίδιος νόμος προβλέπει και γραμματείς και βοηθητικό προσωπικό - επιστάτες στα σχολεία. Σήμερα, και ενώ έχει αυξηθεί κατά πολύ η γραφειοκρατία, στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων δεν υπάρχουν ούτε γραμματείς ούτε επιστάτες. Ως συνήθως λοιπόν το υπουργείο απομονώνει εκείνο το σημείο του νόμου που κάθε φορά το εξυπηρετεί παραβλέποντας όλα τα υπόλοιπα που προβλέπουν διορισμούς και βοηθητικό προσωπικό.
  2. Η κατανόηση των προβλημάτων υγείας των συναδέλφων και η μερική ή και ολική απαλλαγή τους από τα διδακτικά τους καθήκοντα είναι θέμα ανθρωπιάς και όχι διαδικαστικό!
Η Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων καταγγέλλει αυτή την τακτική του υπουργείου αλλά και την τοπική εκπαιδευτική ηγεσία, η οποία βιάστηκε να την υιοθετήσει. Ήδη άρχισαν να παρατηρούνται προβλήματα στα σχολεία με τις ανακατατάξεις αυτές καθώς συνάδελφοι που μέχρι τώρα είχαν πλήρες ωράριο βρέθηκαν να αναζητούν ώρες και να είναι υποψήφιοι προς μετακίνηση.
Απαιτούμε οι συνάδελφοι/ισσες που θα βρεθούν με μειωμένο ωράριο να παραμείνουν στο σχολείο τους προσφέροντας στη γραμματειακή του υποστήριξη.
Δηλώνουμε ότι κάθε απόπειρα μετακίνησης χωρίς τη θέλησή των ίδιων των συναδέλφων θα μας βρει απέναντι, και
Καλούμε τόσο το ΔΣ της ΕΛΜΕ-Ι όσο και τους αιρετούς εκπροσώπους να τοποθετηθούν ξεκάθαρα στο θέμα.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

Μυρμήγκια που θέλουν να σταματήσουνε την άμαξα…


Μεγάλη αναταραχή από εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο. Στην Ισπανία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στη νοτιοανατολική Ασία. Οι λαοί βρίσκονται στο δρόμο. Στην Λατινική Αμερική, το Εκουαδόρ, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Χιλή εξεγείρονται. Οι εργαζόμενοι αντιδρούν στις αυξήσεις στο κόστος διαβίωσης, στη διαλυμένη Παιδεία, Υγεία, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη. Στα περιορισμένα εργατικά δικαιώματα και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Στο ερημωμένο κοινωνικό τοπίο που έχουν αφήσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι ιδιωτικοποιήσεις και τα συνεχή προγράμματα λιτότητας και «σταθεροποίησης» που επιβάλλουν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, δεκαετίες τώρα. Οι δυνάμεις καταστολής και ο στρατός καλούνται από κυβερνήσεις μαριονέτες του ιμπεριαλισμού να επιβάλουν την «τάξη». Χιλιάδες τραυματίες και συλλήψεις και βέβαια πολλοί νεκροί. Στο Σικάγο, μετά από 11 μέρες απεργίας, μετά από μεγάλη κινητοποίηση με την υποστήριξη των γονέων και άλλων ομάδων, οι δάσκαλοι πετυχαίνουν 5ετείς συμφωνίες με 16% αυξήσεις στους μισθούς και κονδύλια για υποδομές και υποστήριξη.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΝΔ επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού που ήδη τα δεκαετή μνημόνια έχουν αποσαθρώσει, με νεοφιλελεύθερες συνταγές σε αντιπαράθεση με εργαζόμενους και νεολαία, ιδιωτικοποιήσεις σε υποδομές και αγαθά, σε ό,τι έχει μείνει ακόμα δημόσιο από την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Περαιτέρω χτύπημα των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με την ψήφιση νέων νόμων και διάλυση των εργασιακών σχέσεων προς όφελος μιας χούφτας μιντιαρχών και τραπεζιτών της αστικής τάξης και «επενδυτών» που δρουν μόνο με δανεικά σαν πραγματικά αρπακτικά του διεθνούς κεφαλαίου.
Η ΝΔ, ως ενεργούμενο των ΗΠΑ και της ΕΕ, συμπράττει στα εγκλήματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Μέση Ανατολή και στον Ευφράτη σε βάρος του συριακού και κουρδικού λαού. Βάζει τη χώρα στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και στο ζοφερό μέλλον της αστάθειας στα Βαλκάνια προσδοκώντας ανταλλάγματα στη διαχείριση ξένων εταιρειών στις ΑΟΖ. Κλείνει τα σύνορα για τους πρόσφυγες των συνεχιζόμενων πολέμων στην ευρύτερη περιοχή, ψηφίζει νέους αντιμεταναστευτικούς νόμους, περιορίζει το άσυλο, υποκινεί ρατσιστικές αντιδράσεις στη Β. Ελλάδα και στα νησιά.
Στην εκπαίδευση εξελίσσεται και βαθαίνει η κρίση. Η αναντιστοιχία του μνημονιακού σχολείου της λιτότητας, της υποβάθμισης και των περικοπών με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών του λαού, τα χιλιάδες κενά στα σχολεία, οι χιλιάδες χαμένες ώρες, η ανυπαρξία μόνιμων διορισμών δείχνουν ανάγλυφα τις πολιτικές που διαχρονικά επιβάλλουν κυβερνήσεις, Ε.Ε., ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΣΕΒ. Μαθητές και φοιτητές αντιδρούν. 75 σχολές είναι κατειλημμένες, τα σχολεία είναι σε κατάληψη το ένα μετά το άλλο αντιδρώντας και στους νόμους Γαβρόγλου, αλλά και στους νόμους και τα σχέδια Κεραμέως που υλοποιούν τα ενιαιοποιημένα αντιεκπαιδευτικά σχέδια των ταξικών φραγμών και της ιδιωτικοποίησης. Μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις κάθε βδομάδα.
Δύο μήνες μετά τo άνοιγμα των σχολείων, η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ αντιδρά και μόνο στο άκουσμα του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Θέλει την ομοσπονδία να μετατρέπεται σε ένα εργοδοτικό γραφειοκρατικό μόρφωμα που βλέπει όλα τα μέτρα να περνούν. Προσοντολόγιο, Νέο Λύκειο, συνδιδασκαλίες, αντισυνδικαλιστικός νόμος είναι γι' αυτήν περασμένα ξεχασμένα. Δεν σκέφτεται ούτε μπορεί να διεκδικήσει μαζικούς μόνιμους διορισμούς, απεργία- αποχή από την αξιολόγηση, ανθρώπινες συνθήκες για όλους στα σχολεία, ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των εκπαιδευτικών κι όσα ακόμη αποτελούν την παρακαταθήκη των μεγάλων νικηφόρων αγώνων, σκληρών απεργιών του κλάδου, αλλά και όσα είναι πάγια αιτήματα. Και όχι μόνο. Συμφωνώντας επί της ουσίας με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως πρόσφατα απέδειξε με τις αναιμικές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις στον αντισυνδικαλιστικό νόμο, στοιχιζόμενη πάντα πίσω από ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, αποτελεί βασικό ανάχωμα των πολιτικών αυτών καταστέλλοντας προληπτικά και αποσυμπιέζοντας τις αντιδράσεις του κλάδου.
Η αργοπορημένη Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 2/11, αποδεικνύει ακριβώς τα προηγούμενα. Η πλειοψηφία των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ (κι από κοντά ΠΕΚ) υφίσταται την πρώτη σοβαρή πολιτικοσυνδικαλιστική ήττα, αφού η αναιμική, χωρίς τουλάχιστον αντικυβερνητικό πλαίσιο, χωρίς μορφές πάλης και σχέδιο δράσης εισήγησή της καταψηφίζεται από την ΓΣ προέδρων. Η εξουσιοδότηση στην ΑΔΕΔΥ για «αναπτυξιακό» που.. έχει περάσει και προϋπολογισμό δεν συγκινεί τον κλάδο. Η ύπουλη προσπάθεια να περάσει την αξιολόγηση ως αποτίμηση στο πλαίσιο αιτημάτων γίνεται αντιληπτή από την πλειοψηφία των ΕΛΜΕ και καταψηφίζεται. Η ανύπαρκτη αναφορά στον αντιασφαλιστικό νόμο ιδιωτικοποίησης της επικουρικής ασφάλισης και της νέας μείωσης των συντάξεων που θα επιφέρει, προφανώς δεν συσπειρώνει έναν κλάδο όπου το 73% είναι πάνω από 50 χρονών. Και βεβαίως η αναφορά στο πρόγραμμα δράσης για «νέες έκτακτες ΓΣ του κλάδου με την κατάθεση πολυνομοσχεδίου για την β/θμια εκπαίδευση, που θα περιέχει ρυθμίσεις αντίθετες προς τις θέσεις του κλάδου για κλιμάκωση και οργάνωση  απεργιακών κινητοποιήσεων» δεν μπορεί να πείσει κανέναν.
Αλλά όχι μόνο. Το προεδρείο, που είναι όργανο της Γ.Σ. και όχι της πλειοψηφίας του Δ.Σ., με αντικαταστατικά τερτίπια, θάβει την 3ωρη στάση εργασίας στην κινητοποίηση που ψηφίστηκε για τη δίκη Μιχαλολιάκου, με τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για απεργία που θέλει τα 2/3 (Αν είναι έτσι πώς το ΔΣ προκηρύσσει 3ωρες; Θα έπρεπε όλες να τις στέλνει σε ΓΣ προέδρων). Και το κυριότερο, επικαλείται το 8ο Συνέδριο του 1997 για να εμποδίσει αντικαταστατικά απόφαση για απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης που υπογράφουν 42 ΕΛΜΕ, ενώ νεώτερα συνέδρια ( 15ο, 16ο ), αλλά και το ίδιο το ΔΣ της ΟΛΜΕ (8/1/2014) και η Γ.Σ. των προέδρων (25/1/2014), έχουν πάρει απόφαση ενάντια σε αυτοαξιολόγηση και αξιολόγηση.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Η ΟΛΜΕ δεν θέλει και δεν μπορεί να χαράξει αγωνιστικά βήματα για τον κλάδο όσον αφορά:
  • κινητοποιήσεις που αφορούν τα κοινά προβλήματα στην παιδεία, φοιτητών, μαθητών, εκπαιδευτικών, δημιουργία και συντονισμό πανεκπαιδευτικού μετώπου.
  • Απεργία-αποχή από κάθε μορφή αξιολόγησης.
  • Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, καμιά ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης.
  • Όχι στη μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ, όχι στο Νέο Λύκειο, στο Εθνικό Απολυτήριο, στις τράπεζες θεμάτων. Επιστροφή των μαθημάτων γενικής παιδείας. Όχι στα πολυπληθή τμήματα και τις συνδιδασκαλίες.
  • Μαζικούς μόνιμους διορισμούς, κατάργηση του προσοντολόγιου. Μονιμοποίηση των αναπληρωτών με πτυχίο και προϋπηρεσία.
  • Όλα τα προσφυγόπουλα στα σχολεία, απρόσκοπτη πρόσβασή τους σ' αυτά, κατάργηση των κέντρων κράτησης.
Για τα παραπάνω επίδικα μαζί και χωριστά, οι εκπαιδευτικοί της βάσης με τα σωματεία μας, είναι απαραίτητο να πάρουμε πρωτοβουλίες συντονισμού και μαχητικής διεκδίκησης. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ξεκινώντας έναν πολύμορφο, διαρκή και αδιάλλακτο αγώνα με άμεσο στόχο την υπεράσπιση του Δημόσιου σχολείου και των δικαιωμάτων μας. Κυβερνήσεις και κρατικοσυνδικαλιστές θα μας βρουν μπροστά τους!

5-11-19

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ


Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

ΕΛΜΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: άμεση παύση της δίωξης του Νίκου Χαραλαμπόπουλου!


ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΕΛΜΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, 30/10/2019
Το κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των φαντάρων γίνεται ξανά στόχος του Κράτους μέσω νέας δίωξης κατά του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Η δίωξη αφορά σε δημοσιευμένες καταγγελίες στο blog της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων και του Δ.Ε.Φ.Σ. το καλοκαίρι του 2014 και την άνοιξη του 2018.
Η δίωξη στοχεύει τον αγωνιστή Νίκο Χαραλαμπόπουλο, στον οποίο ανήκε τυπικά το τηλέφωνο όπου γίνονται ορισμένες από τις καταγγελίες των στρατευμένων και των οικογενειών τους. Ο στόχος της είναι, φυσικά, η φίμωση της δράσης της Επιτροπής, μέσα από την πρακτική της ατομικής εξόντωσης όσων μελών της μπορούν.
Σε μια εποχή που οι πόλεμοι ξαναβυθίζουν την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα, η ΕΛΜΕ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ενώνει τη φωνή της με το αντιπολεμικό κίνημα και απαιτεί την παύση κάθε δίωξης του Ν. Χαραλαμπόπουλου.
Ως μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, εκφράζουμε την ανησυχία μας για την ένταση του εθνικιστικού λόγου, για την πολεμοκαπηλεία, για την ασταμάτητη κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών, για το μέλλον που σχεδιάζουν για τη νεολαία μας, που ήδη έχει τσακιστεί από τις μνημονιακές πολιτικές.
Απαιτούμε άμεση παύση της δίωξης του Νίκου Χαραλαμπόπουλου.
Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα ελευθερίας του ηλεκτρονικού τύπου, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και ειδήσεων.
Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε επιχείρηση ποινικοποίησης του αντιπολεμικού κινήματος.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2019

Νέα Προγράμματα Σπουδών στην Ιστορία: η Ιστορία ως ατομική υπόθεση


Η ΙΣΤΟΡΙΑ προ πάντων είναι και πρέπει να μείνει επιστήμη με καθαρά δικό της σκοπό. Θα στηριχτεί στην διαλεκτική πορεία, την πάλη του παλιού με το νέο, θα διδάξει τα άλματα μέσα στην πορεία αυτή, θα καλλιεργήσει την ελεύθερη πνευματική ενεργεία για θεώρηση του νέου.
Ρ.Ιμβριώτη

Κροκοδείλια δάκρυα θα χύνουν πάλι οι τηλεδικαστές μπροστά στις εσφαλμένες απαντήσεις νεαρών μαθητών/ριων σε ερωτήσεις ιστορικής φύσεως σε «τυχαίες» έρευνές τους, ενώ την ίδια στιγμή η πολιτική ηγεσία θα βρίσκει αφορμή - δικαιολογία για τις νέες παρεμβάσεις της στα προγράμματα σπουδών της Ιστορίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Η υποκρισία για μια ακόμη φορά περίσσια! Τα νέα προγράμματα σπουδών (ΦΕΚ 959 T.B’/21.03.2019, υπογράφοντος τέως υπουργού Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου), αλλά και οι οδηγίες που έφτασαν στα σχολεία μόλις χθες (έναν ολόκληρο μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων!) αποδεικνύουν περίτρανα ότι για την κακή σχέση των μαθητών/ριων με την Ιστορία υπεύθυνες είναι οι πολιτικές ηγεσίες και τα εκπονημένα από εκείνες προγράμματα σπουδών (παλιότερα και σημερινά).
Συγκεκριμένα, και ξεκινώντας από το πρακτικό επίπεδο, παρατηρούμε ότι οι οδηγίες δεν συμπίπτουν στο σύνολό τους με το πρόγραμμα σπουδών στο οποίο παραπέμπουν. Έτσι και ενώ οι αρχικές οδηγίες ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τα σχολικά βιβλία και παρέπεμπαν σε ένα διδακτικό υλικό που δεν είχε ακόμη εκπονηθεί -γεγονός που προκάλεσε απανωτές αντιδράσεις και απόλυτη σύγχυση στην εκπαιδευτική κοινότητα καθώς κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να διδάξει - «κατέφθασαν» χθες (9/10) συμπληρωματικές οδηγίες που παραπέμπουν και στο σχολικό εγχειρίδιο αλλά και σε φακέλους υλικού οι οποίοι ωστόσο δεν υπάρχουν -πλην ενός για κάθε τάξη! Περιρρέων είναι ωστόσο στους κόλπους των εκπαιδευτικών ο φόβος ότι τους υπόλοιπους φακέλους υλικού θα κληθεί ο ίδιος ο καθηγητής να τους αναζητήσει-δημιουργήσει!
Προχωρώντας στο περιεχόμενο των νέων οδηγιών διδασκαλίας γίνεται φανερό ότι ο μαθητής της Β΄ γυμνασίου θα μάθει μεν ποιες σκέψεις έκανε η πριγκίπισσα του Βυζαντίου Άννα λίγο πριν παντρευτεί τον ηγεμόνα της Ρωσίας Βλαδίμηρο, αλλά δε θα μάθει ποτέ πώς έφτασαν οι Ευρωπαίοι στις ανακαλύψεις και τις νέες περιοχές, ποιος ήταν ο Λούθηρος, τι ήταν η Αναγέννηση ή ποιος ήταν ο Μποτιτσέλι, ο Ντα Βίντσι και ο Θεοτοκόπουλος. Όλα αυτά πια θεωρούνται μάλλον ανώφελα και δε θα διδάσκονται. Μα το νέο πρόγραμμα σπουδών προβλέπει να διδαχθούν στη Γ΄ γυμνασίου, θα αντιτείνουν οι υποστηρικτές του. Πράγματι, αλλά οι οδηγίες διδασκαλίας έχουν εξαφανίσει την προαναφερόμενη ύλη .
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση για τους μαθητές της Γ’ γυμνασίου! Από τη διδακτέα ύλη απουσιάζει όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας καθώς αυτή σταματά στα τέλη του 19ου αιώνα -στο 1870! Έτσι, όλος ο 20ος αιώνας, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, τα φασιστικά καθεστώτα αλλά και η μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών, ο εμφύλιος πόλεμος και οι αγώνες για την ειρήνη απουσιάζουν παντελώς, καθώς σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα σπουδών οι μαθητές της Γ’ Γυμνασίου θα διδαχθούν την ελληνική Ιστορία μέχρι και την περίοδο της διακυβέρνησης του Χαρίλαου Τρικούπη. Ο αντίλογος και εδώ, ότι δηλαδή τη νεότερη Ιστορία θα τη διδαχθούν στην Α' Λυκείου, μπορεί να σταθεί μόνο ως πρόσχημα μιας και η υποχρεωτική εκπαίδευση ολοκληρώνεται στη Γ' γυμνασίου και ούτε όλοι οι μαθητές συνεχίζουν στην επόμενη βαθμίδα ούτε και η μία ώρα διδασκαλίας στην Επαγγελματική Εκπαίδευση -και μάλιστα και αυτή μόνο στην Α' τάξη- είναι επαρκής για να διδαχθεί η Ιστορία ολόκληρου του 20ου αιώνα.
Και αν η επιλογή της διδακτέας ύλης και των φακέλων υλικού έγινε από τη σημερινή κυβέρνηση και πιθανότατα στην προσπάθειά της να πάψει η Ιστορία να έχει «κοινωνιολογικό χαρακτήρα», όπως η ίδια η υπουργός έχει δηλώσει, αλλά και να γαλουχήσει τη νέα γενιά με το δικό της ιδεολογικό οπλοστάσιο (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι προβάλλεται η εντιμότητα των πλουσίων ενώ η επιβίωση των φτωχών εξαρτάται από τη φιλανθρωπία τους ή ότι φάκελοι που αναφέρονταν στη σχέση θρησκείας και εξουσίας ή στον αστό κατακτητή έχουν εξοβελιστεί), το Πρόγραμμα Σπουδών συνολικά είχε συνταχθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Και από τους μεν λοιπόν και από τους δε προωθείται η Ιστορία ως «ατομική υπόθεση», καθώς ο μαθητής καλείται να συγκροτήσει τη δική του υποκειμενική αλήθεια, να κατασκευάσει τα δικά του νοητικά ιστορικά σχήματα. Έτσι ο μαθητής υποδύεται έναν φτωχό υπήκοο στο Βυζάντιο που ζητάει βοήθεια άλλοτε από τον αυτοκράτορα και άλλοτε από τον Επίσκοπο ή μια καμαριέρα στην Βενετοκρατούμενη Κρήτη και παρατηρεί ποιοι παρευρίσκονται και τι κάνουν μπροστά από την κρήνη Τζιγάντε... Σε αυτή τη διαδικασία όλες οι ερμηνείες είναι αποδεκτές, εφόσον όλοι οι μαθητές δεν αισθάνονται το ίδιο και θεωρητικά πολλές αλήθειες μπορούν να προκύψουν. Με τον τρόπο αυτό η γνώση, δηλαδή η ιστορική αλήθεια ως αντανάκλαση της πραγματικότητας, δεν είναι αντικειμενική και δομείται στην καλύτερη περίπτωση από την εμπειρία μας.
 Η απουσία της σχέσης αιτίας και αποτελέσματος, ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση της ιστορικής γνώσης και η αφαίρεση σημαντικών γεγονότων απαραίτητων για συγκρότηση ιστορικής συνείδησης οδηγούν στη σύγχυση και τη διάλυση της σκέψης του μαθητή, αντί να τον βοηθούν να κατανοήσει την ιστορική πραγματικότητα και να αποκτήσει κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Παράλληλα ο βομβαρδισμός με πηγές -πολλές από τις οποίες μάλιστα είναι δευτερογενείς- χωρίς την ταυτόχρονη εξάσκηση του μαθητή/ριας στην εξακρίβωση της αξιοπιστίας τους κάθε άλλο παρά την κριτική σκέψη καλλιεργεί. Αντίθετα διδάσκει το νέο άνθρωπο να αποδέχεται την πληροφορία -γιατί για τέτοια πρόκειται και όχι για γνώση- από όπου και αν προέρχεται.



Είναι εμφανές λοιπόν ότι τόσο το νέο Πρόγραμμα Σπουδών όσο και οι οδηγίες διδασκαλίας εξυπηρετούν έναν και μόνο στόχο: να απομακρύνουν το μαθητή/ρια από το κύριο εργαλείο που μπορεί να του δώσει η ιστορική επιστήμη, να ερμηνεύσει δηλαδή την κίνηση και την εξέλιξη της κοινωνίας.


Βάσω Ιωάννου, μέλος Ενωτικής Αριστερής ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ Εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2019

Η μηχανή του πολέμου θα μας βρίσκει πάντα απέναντί της!

Ανακοίνωση της Ενωτικής Αριστερής Παρέμβασης Εκπαιδευτικών ΔΕ ν.Ιωαννίνων για τη δίωξη του αγωνιστή Νίκου Χαραλαμπόπουλου.

Το αντιμιλιταριστικό κίνημα γίνεται ξανά στόχος του Κράτους μέσω νέας δίωξης κατά του Δικτύου Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Η δίωξη αφορά σε δημοσιευμένες καταγγελίες στο blog της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων και του Δ.Ε.Φ.Σ. το καλοκαίρι του 2014 και την άνοιξη του 2018.

Η τωρινή δίωξη στοχεύει τον αγωνιστή Νίκο Χαραλαμπόπουλο, στον οποίο ανήκε τυπικά το τηλέφωνο όπου γίνονται ορισμένες από τις καταγγελίες των στρατευμένων και των οικογενειών τους. Ο στόχος της είναι, φυσικά, η φίμωση της δράσης της Επιτροπής, μέσα από την πρακτική της ατομικής εξόντωσης όσων μελών της μπορούν.



Σε μια εποχή που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ξαναβυθίζουν την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα του πολέμου, η Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση Εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων ενώνει τη φωνή της με το αντιπολεμικό/αντιμιλιταριστικό/αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και απαιτεί την παύση κάθε δίωξης του συντρόφου Ν. Χαραλαμπόπουλου.

Ως μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, εκφράζουμε την ανησυχία μας για την ένταση του εθνικιστικού λόγου, για την πολεμοκαπηλεία, για την ασταμάτητη κούρσα των πολεμικών εξοπλισμών, για τα χακί όνειρα του Κράτους για τη νεολαία μας που ήδη έχει τσακιστεί από τις μνημονιακές πολιτικές.

Απαιτούμε άμεση παύση της δίωξης του Νίκου Χαραλαμπόπουλου.
Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα ελευθερίας του ηλεκτρονικού τύπου, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και ειδήσεων.
Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε επιχείρηση ποινικοποίησης του αντιμιλιταριστικού κινήματος.


Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΣ ΕΛΜΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ: Όχι στο κυνήγι μαγισσών!

Δημοσιεύουμε εδώ μια σημαντική απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της ΕΛΜΕ Κέρκυρας σχετικά με την ενορχηστρωμένη επίθεση εθνικιστικών/σκοταδιστικών κύκλων στο συνάδελφό μας Κ.Α.




Η πρόσφατη ανάρτηση στο διαδίκτυο και μετάδοση από πανελλαδικά τηλεοπτικά ΜΜΕ βίντεο, με τη φωνή συναδέλφου να συνομιλεί για ιστορικά ζητήματα με μαθητές, πριν από δύο χρόνια, προκάλεσε αντιδράσεις, που έφτασαν στο κανιβαλισμό, κυρίως από μερίδα «εθνικοφρονούντων». Εντύπωση μας προκάλεσε και η ευκολία με την οποία τα πανελλαδικά ΜΜΕ πρόβαλαν την είδηση, προχωρώντας σε τηλεδικαστήρια.
Μέσα από αυτήν την ιστορία, κατά την οποία στοχοποιήθηκε ο συνάδελφος, αφού αναρτήθηκαν και το όνομα και η φωτογραφία του, θεωρούμε ότι γίνεται μια υπόγεια προσπάθεια να φιμωθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος.
Είμαστε εκπαιδευτικοί και στη συναναστροφή μας με τα παιδιά πολλές φορές καλούμαστε να απαντήσουμε σε ερωτήματα άλλοτε σχετικά και άλλοτε όχι τόσο μάθημά μας. Σε ορισμένες μάλιστα πολιτικά φορτισμένες συγκυρίες, αντιμετωπίζουμε τόσο γνήσιους προβληματισμούς όσο και ερωτήματα υποβολιμαία. Σε κάθε περίπτωση, συνεπώς, έχουμε την υποχρέωση και το καθήκον, αφενός να αντιμετωπίζουμε τις σκοταδιστικές απόψεις αφετέρου να θέτουμε προς συζήτηση πτυχές που αναδεικνύουν συμπληρωτικές ή ανταγωνιστικές ερμηνείες σε ό,τι εξετάζουμε, προκειμένου να διαμορφώσουμε στους μαθητές τους όρους να σκέφτονται ελεύθερα και κριτικά.
Δεν είμαστε απλοί τεχνικοί μαθημάτων, ούτε μηχανές αναπαραγωγής προκαθορισμένων πληροφοριών. Θέλουμε και διεκδικούμε ένα ανοιχτό, δημοκρατικό και ελεύθερο σχολείο, μέσα στο οποίο ακούγονται όλες οι απόψεις (εκτός βέβαια από αυτές του μίσους, του φασισμού και της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής). Σε αυτήν την περίπτωση θέλουμε οι μαθητές μας να ερμηνεύουν τον κόσμο, να κρίνουν και να διαμορφώνουν την δική τους άποψη για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπους με κρίση, για ελεύθερη φρόνηση με σεβασμό στον άνθρωπο, αλληλεγγύη, συμμέτοχο και διεκδικητικό για τον εαυτό του και την κοινωνία.
Σε αντίθετη περίπτωση μιλάμε για ένα αυταρχικό σχολείο, μονολιθικό, που οδηγεί στη μισαλλοδοξία και μετατρέπει τα παιδιά σε μαγνητόφωνα της εκάστοτε κυρίαρχης ιδεολογίας και πρακτικής, ανθρώπους που δεν σκέφτονται και δεν διεκδικούν ούτε για τον εαυτό τους ούτε και για τους άλλους.
Το συγκεκριμένο περιστατικό ανέδειξε για εμάς τους εκπαιδευτικούς μία βίαιη προσπάθεια να περιοριστούμε στο ρόλο του διεκπεραιωτή εγγράφων και ύλης και να υποταχτούμε στην προσπάθεια για μια εκ νέου εθνική αφήγηση, με το άρωμα μετεμφυλιακού παρελθόντος.
Εκλαμβάνουμε το συγκεκριμένο περιστατικό, δεδομένης της επιλογής του χρόνου δημοσίευσης του βίντεο (δηλώσεις Υπουργού Παιδείας περί ιστορίας, που διαμορφώνει την εθνική συνείδηση) ως μια προσπάθεια εκφοβισμού των εκπαιδευτικών, και μάλιστα με τη λογική της κλειδαρότρυπας ώστε να περιοριστεί ο ρόλος μας σε αυτό που οι κρατούντες επιδιώκουν, και μια πρώτη ένδειξη ότι επίκειται αλλαγή των αναλυτικών προγραμμάτων.
Με αφορμή τη δημόσια «έκθεση» του συναδέλφου και το «διαδικτυακό-μιντιακό λιντσάρισμά του» απαντάμε πως το λαϊκό κίνημα έδωσε μάχες ενάντια στις φασιστικές απόψεις είτε με την «επίσημη» εκδοχή τους είτε με τη «φερετζέ». Σε κάθε περίπτωση, όσοι πιστεύουν πως, με τέτοιου είδους αναρτήσεις, θα μας λογοκρίνουν ή θα μας φοβίσουν, γελιούνται. Ζητάμε από την ΟΛΜΕ:
Να υπερασπιστεί την κατακτημένη με αγώνες παιδαγωγική ελευθερία και την ελευθερία του λόγου μέσα στα σχολεία.
Να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών εναντίον του συναδέλφου

Κέρκυρα, 23/9/2019

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ!

Καθώς η νέα κυβέρνηση της ΝΔ και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘ εξαντλούν τις επιθέσεις που ικανοποιούν το ειδικό τους ακροατήριο (άσυλο, «αιώνιοι» φοιτητές, «βάση του 10» κλπ), επιθέσεις χρωματισμένες με το ιδιαίτερο ιδεολογικό τους στίγμα, έρχεται ο καιρός να αντιμετωπίσουν τα ασφυκτικά προβλήματα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης υπηρετώντας τη συνέχεια και το σχεδιασμό που υλοποιείται ανεξάρτητα από το χρώμα της κάθε κυβέρνησης εδώ και πολλά χρόνια πια.
Με δοσμένη, λοιπόν, την απόφαση της κυβέρνησης να συνεχίσει στο δρόμο της υποχρηματοδότησης, των κλεισιμάτων και των ανύπαρκτων διορισμών, η αντιμετώπιση των σοβαρών κενών των σχολείων γίνεται με βάση τον «επαναπροσδιορισμό των αναγκών», που είχε προαναγγείλει η υπουργός:
Με μια τερατώδη εγκύκλιο σήμερα (10/9/2019) προς τα ΕΠΑΛ δίνει οδηγίες για ΣΥΝΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ κοινών μαθημάτων ειδικότητας του ίδιου τομέα στα ημερήσια και εσπερινά ΕΠΑΛ και κάποιων μαθημάτων Γενικής Παιδείας (Νέα Ελληνικά, Μαθηματικά, Πληροφορική) στα εσπερινά ΕΠΑΛ. Μάλιστα η οδηγία αφορά και σε πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα ειδικότητας των εσπερινών ΕΠΑΛ.
Δεν χρειάζεται καν να μπούμε στον κόπο να επιχειρηματολογήσουμε για το ότι η πολιτική αυτή είναι καθαρά λογιστικού τύπου με ολέθριες συνέπειες για τη μόρφωση των μαθητών/ριων μας. Δεν χρειάζεται πολλή μελέτη για να αντιληφθεί κανείς τι επιπτώσεις θα έχει αυτό το μέτρο στις συνθήκες εργασίας πολλών συναδέλφων/ισσών μας. Αυτό που χρειάζεται είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα γερό ταρακούνημα της υποταγμένης Ομοσπονδίας μας, μια ενιαία στάση από τον κλάδο ότι η ερήμωση δεν είναι μονόδρομος, ότι τα εργασιακά μας δικαιώματα και η Εκπαίδευση για τις ανάγκες του λαού δεν μπαίνουν για μας σε καμία διαπραγμάτευση.
Μετά το χτύπημα του δικαιώματος στη μόρφωση για τα παιδιά των Εσπερινών Γυμνασίων με τη, για δεύτερη χρονιά, εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου, που ουσιαστικά οδηγεί στο κλείσιμο των Εσπερινών, η σημερινή εγκύκλιος αποδεικνύει ότι η ο νέος κύκλος επίθεσης στη Δημόσια Εκπαίδευση ξεκινά από από κείνους τους μαθητές/ριες μας τους προερχόμενους από τα πιο κολασμένα κοινωνικά στρώματα. Ίσως η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζει αυτό το κομμάτι της Εκπαίδευσης για δώρο στις ιδιωτικές επιχειρήσεις κατάρτισης (το έχει ξανακάνει η ΝΔ, από κοινού με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, το καλοκαίρι του 2013), ίσως πάλι ποντάρει ότι η λογική της διαίρεσης, που εδώ και χρόνια ξεσκίζει τους εργαζόμενους/ες στην Εκπαίδευση, δεν θα επιτρέψει την ανάπτυξη καμιάς μαζικής αγωνιστικής αμυντικής πρωτοβουλίας. Ας τους διαψεύσουμε!



Η «ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ» ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ.
ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΕΥΑΛΩΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑΣ.

ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Όχι στον περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης σε Μουσεία, Μνημεία και Αρχαιολογικούς χώρους

Η Ενωτική Αριστερή Παρέμβασή εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων συντάσσεται με την πρωτοβουλία του Συλλόγου Εκτάκτων Αρχαιολόγων.
Στη συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων (29/8), ο εκπρόσωπος της Παρέμβασης κατέθεσε πρόταση για στήριξη της πρωτοβουλίας από το σωματείο μας, πρόταση που εγκρίθηκε ομόφωνα.

Πρωτοβουλία συντονισμού Συλλόγων και Σωματείων
για την ανάκληση του δρομολογημένου περιορισμού
της ελεύθερης πρόσβασης σε Μουσεία, Μνημεία και Αρχαιολογικούς χώρους

Με τη βάση ψηφίσματος που ακολουθεί, η οποία απευθύνεται καταρχάς στα θιγόμενα Σωματεία και Ενώσεις, ο Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων (Σ.ΕΚ.Α.) παίρνει την πρωτοβουλία συντονισμού ενάντια στον δρομολογημένο περιορισμό της ελεύθερης πρόσβασης πολλών κατηγοριών δικαιούχων, σε χώρους Πολιτισμού. Ανάμεσα στους θιγόμενους, βρίσκονται οι φοιτητές και οι πτυχιούχοι Ιστορικών και Αρχαιολογικών Τμημάτων.
Καλούμε τα μέλη του ΣΕΚΑ να προωθήσουν το ψήφισμα αυτό σε κάθε Συλλογικότητα που θίγεται ή στέκεται αλληλέγγυα στην προσπάθεια. Ο Σύλλογός μας θα συγκεντρώνει τα υπογεγραμμένα/σφραγισμένα ψηφίσματα στην ηλεκτρονική διεύθυνση sekarchaeologists@gmail.com, με πρόθεση να βρεθεί στο προσεχές διάστημα σε πιο στενή συνεργασία με τα Σωματεία και του Συλλόγους που θα ανταποκριθούν στην πρωτοβουλία αυτή.
Επισυνάπτουμε τα ΦΕΚ του 2019 και του 2016, στα οποία αποτυπώνονται οι αλλαγές σε ό,τι αφορά στην πρόσβαση σε Μουσεία, Μνημεία και Αρχαιολογικούς χώρους.
Βάση ψηφίσματος


Να ανακληθεί ο δρομολογημένος περιορισμός στην ελεύθερη πρόσβαση πολλών κατηγοριών δικαιούχων σε Μουσεία, Μνημεία και Αρχαιολογικούς χώρους

Με το ΦΕΚ 2666, τεύχος Β΄, της 1ης Ιουλίου 2019, το οποίο θα έχει εφαρμογή από την 1η Νοεμβρίου 2019, αφαιρείται από μια σειρά μέχρι σήμερα δικαιούχων, το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης σε Μουσεία, Μνημεία και Αρχαιολογικούς χώρους.
Ζητάμε να ΜΗΝ καταργηθούν οι άδειες ελεύθερης πρόσβασης για τις ακόλουθες κατηγορίες δικαιούχων:
«Φοιτητές και σπουδαστές των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, των Στρατιωτικών Σχολών ή ισότιμων Σχολών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και των Σχολών Ξεναγών, με την επίδειξη της φοιτητικής-σπουδαστικής τους ταυτότητας».
«Πτυχιούχοι Ιστορικών και Αρχαιολογικών Τμημάτων των Φιλοσοφικών Σχολών καθώς και των Σχολών Αρχιτεκτονικής, των Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών των Σχολών Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, συμπεριλαμβανομένων και των Τεχνικών Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, της ημεδαπής ή ισότιμων Σχολών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων των τμημάτων και των σχολών αυτών».
«Πτυχιούχοι Μουσειακών Σπουδών των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της ημεδαπής ή ισότιμων Σχολών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και οι κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων των σπουδών αυτών».
«Οι επί συμβάσει υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων».
Επιπλέον, για τους επί συμβάσει υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, του Μουσείου Ακρόπολης και του Μουσείου Κανελλοπούλου να ανακληθεί η διατύπωση «Η ανανέωση του Δελτίου Ελεύθερης Εισόδου είναι δυνατή εφόσον συνεχίζεται η επαγγελματική σχέση με το ΥΠ.ΠΟ.Α., το Τ.Α.Π., το Μουσείο Ακρόπολης και το Μουσείο Κανελλοπούλου».
«Οι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί λειτουργοί της Α' βάθμιας, Β' βάθμιας και Γ' βάθμιας εκπαίδευσης της ημεδαπής».
Επιπλέον, για τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς λειτουργούς της Α' βάθμιας, Β' βάθμιας και Γ' βάθμιας εκπαίδευσης να ανακληθεί η διατύπωση «Η ανανέωση του Δελτίου Ελεύθερης Εισόδου είναι δυνατή εφόσον ασκούν το εκπαιδευτικό λειτούργημα».


Και πάλι για τις Πανελλαδικές τους και τους βαθμούς τους...

Παραφράζοντας την ατάκα του γέρο-Φρέντυ μπορούμε να πούμε ότι η μέρα ανακοίνωσης των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι η μέρα που ο πανελλήνιος δαπιτισμός επιθεωρεί τις δυνάμεις του.

Από το πρωί της Τρίτης, που ανακοινώθηκαν οι βάσεις, έχει πάρει φωτιά κάθε πεδίο κοινωνικού πάρε-δώσε, από το φουμπού μέχρι το μανάβικο της γειτονιάς. Διακριτικά ποσταρίσματα των ειδοποιητηρίων του υπουργείου (και όποιος κατάλαβε… αλλά όλοι καταλαβαίνουν), κατεβατά γεμάτα με λόγια βαθιάς γονεϊκής αγάπης συνοδευόμενα από τη διαβεβαίωση ότι και στην περίπτωση αποτυχίας πάλι τα ίδια θα έλεγαν, λίστες αριστούχων και κάθε λογής επιτυχόντων σε μεγάλες εκτυπώσεις στις εισόδους των φροντιστηρίων, μέχρι και ξεδιάντροπη στάση του στυλ «ο γιος μου πέρασε πρώτος εκεί, θα συνεχίσει να είναι πρώτος γενικά, κι ετοιμαστείτε σε μερικά χρόνια να τον κάνετε και βουλευτή». Το ανελέητο προμοτάρισμα – μανατζάρισμα των παιδιών, που ζούμε αυτή τη μέρα, από γονείς, φροντιστές, σχολάρχες αντανακλά είτε την επιχείρηση εξαργύρωσης κοινωνικής και οικονομικής αξίας για την οικογένεια, το φροντιστήριο, τη σχολική μονάδα (ιδιωτική ή δημόσια) είτε την ικανοποίηση για την πρώτη απτή απόδειξη ότι η επένδυση-παιδί αποδίδει.

Φαίνεται πως όλη αυτή η ενοχλητική κατάσταση, που φυσικά δεν είναι νέα, βρήκε φέτος το αναγκαίο συμπλήρωμά της, το στήριγμα που χωρίς αυτό όλος αυτός ο πύργος πλειοδοσίας αριστείας κινδυνεύει να καταρρεύσει σα να ήταν φτιαγμένος από άμμο (λέω άμμο για να μην πω σκατά). Το συμπλήρωμα αυτό είναι ο μαζικός πανικός για την «πτώση του επιπέδου», η οποία μάλλον τεκμηριώνεται από τις χαμηλές βάσεις σε σχολές που κάποτε ήταν περιζήτητες. Δεν θα έγραφα αυτό το μικρό σημείωμα εάν αυτός ο πανικός δεν συμπεριλάμβανε δύο ανησυχητικά συμπτώματα: α) το μεγαλύτερο μέρος της φλυαρίας περί «πτώσης του επιπέδου» αναπαράγεται αυτούσιο και από αριστερούς, πασπαλισμένο με λίγες από τις περιβόητες αξίες της Αριστεράς (από τις οποίες όμως δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο αυτά τα τελευταία χρόνια), και β) έχουμε -για πρώτη φορά- από την πλευρά της αγέλης του δαπιτισμού την προσωποποίηση της «πτώσης του επιπέδου». Μια μικρή βόλτα στα «σόσιαλ» αποκαλύπτει το ξέσπασμα κοινωνικής μνησικακίας απέναντι στους επιτυχόντες με μικρό αριθμό μορίων, με ένα άνευ προηγουμένου μαζικό νταηλίκι, που εκφράστηκε καθαρότερα στην περίπτωση του παιδιού που πέρασε στο Μαθηματικό με εφτά χιλιάδες και κάτι μόρια (με την ευκαιρία, συγχαίρω το παιδί αυτό και του εύχομαι καλές σπουδές -αν το θέλει- και ό,τι νομίζει εκείνος/η καλύτερο για τη ζωή του).

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, διατυπώνοντας σαφείς θέσεις, έτσι ώστε να ελέγχονται και καλύτερα.

Α. Γιατί τόσος ντόρος σήμερα;

Θα έλεγε κανείς ότι η εξέταση αυτής της παραμέτρου είναι άσχετη με την αλήθεια ή όχι της «πτώσης του επιπέδου». Αν το «επίπεδο» πράγματι πέφτει, τότε γιατί θα έπρεπε να εξετάζουμε γιατί φέτος και όχι πέρυσι ο ντόρος; Όμως στην πραγματικότητα ή ξαφνική ένταση του πανικού σήμερα είναι στοιχείο της συζήτησης. Όλα τα προηγούμενα χρόνια (κάτι που ελέγχεται πολύ εύκολα) υπήρχαν σχολές με απίστευτα χαμηλές βάσεις εισαγωγής, σχολές στις οποίες κανείς θα μπορούσε να περάσει συμμετέχοντας στις πανελλαδικές εξετάσεις μόνο με αυτά που θα θυμόταν από τις παραδόσεις στη σχολική αίθουσα. Η κατάσταση σήμερα δεν είναι ουσιαστικά διαφορετική (θα εξηγήσουμε στη συνέχεια) από την άποψη αυτή. Το νέο στοιχείο είναι η εκφρασμένη πρόθεση της νέας ηγεσίας του υπουργείου να βάλει πλαφόν στα μόρια εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καθώς και οι γενικότερες αλλαγές σ’αυτή (συμπεριλαμβανόμενου του σχεδιασμού για την ιδιωτική εκπαίδευση). Η αντανάκλαση της πρόθεσης αυτής στα ΜΜΕ είναι που δημιούργησε τον πανικό. Ο άνθρωπος που σήμερα ξεστομίζει ασύλληπτες μπούρδες για το «επίπεδο» της νεολαίας δεν το κάνει επειδή γνωρίζει τα στοιχεία και την κατάσταση, μα ακολουθώντας μια κατασκευασμένη κλιμάκωση. Το παιχνίδι αυτό έχει παιχτεί και παλιότερα, με το υπουργείο και τα φιλικά προς αυτό ΜΜΕ να διαμορφώνουν την εικόνα κρίσης που καλείται να αντιμετωπίσει η προαποφασισμένη μεταρρύθμιση. Με λίγα λόγια, πιστεύω ότι η γκρίνια για το «επίπεδο» θα ήταν φέτος στον ίδιο βαθμό με όλες τις άλλες χρονιές εάν πίσω από τη δημιουργία κλίματος κρίσης δεν υπήρχε σαφής πολιτική σκοπιμότητα.

Β. Τι μας δείχνει η πτώση των βάσεων;

Πολλά πράγματα, αλλά μάλλον όχι αυτά που ακούγονται από τους φύλακες του «επιπέδου». Για να απαντήσουμε, είναι απαραίτητο να ξέρουμε πώς καθορίζονται οι βάσεις, ποιες είναι οι παράμετροι που πρέπει να αναζητούμε. Οι βάσεις εισαγωγής καθορίζονται χοντρικά από τρεις παραμέτρους:

α) Τον αριθμό των εισακτέων. Μεγάλος αριθμός συνήθως οδηγεί τη βάση προς τα κάτω.

β) Τη «ζήτηση» της κάθε σχολής. Σχολές υψηλής ζήτησης μπορεί να είναι εκείνες που συνδέονται με ευκολότερη επαγγελματική αποκατάσταση (σχετικά σταθερά Στρατός/Αστυνομία, αλλά και συγκυριακά άλλες, όπως τα ΠΤΔΕ την εποχή που γινόταν μαζικοί διορισμοί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση), εκείνες που για κάποια περίοδο εκφράζουν το τεχνολογικό πνεύμα της εποχής (όπως η Πληροφορική ή η Βιολογία), και, τέλος, εκείνες που παραδοσιακά συνδέονται με εκτίναξη του κοινωνικού στάτους (όπως η Ιατρική και η Νομική). Εννοείται ότι η υψηλή ζήτηση κάποιας σχολής οδηγεί προς τα πάνω τη βάση της.

γ) Τις επιδόσεις των υποψηφίων. Χαμηλές επιδόσεις οδηγούν συνήθως σε πτώση των βάσεων.

Με δοσμένο ότι δεν άκουσα κανέναν ακόμη να διαμαρτύρεται για τον αριθμό των εισακτέων (ίσα-ίσα, μέχρι τώρα οι αυξήσεις του αριθμού των εισακτέων αντιμετωπίστηκαν πάντα ως θετικές από την «κοινή γνώμη»), ας προχωρήσουμε στις άλλες δύο παραμέτρους. Θα θεωρούσα θετική και γόνιμη μια συζήτηση για τη δεύτερη παράμετρο. Θα μου άρεσε να δω μια κοινωνία που θα συζητά στα σοβαρά για τις επιλογές των παιδιών και το τι αυτές σημαίνουν: να εξηγηθεί η εμμονή στις Ιατρικές/Νομικές παρά το γεγονός ότι η ζωή και τα οικονομικά των νέων γιατρών και δικηγόρων δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε, να δούμε γιατί τόσο μεγάλο μέρος των νέων παιδιών βλέπει το μέλλον του στο Στρατό ή την Αστυνομία, να αναρωτηθούμε γιατί τα τμήματα των Φιλοσοφικών έχουν πάρει τον κατήφορο, να απαντηθεί το γιατί οι «καθηγητικές» των ΦΕ γενικά πέφτουν αλλά το Χημικό ανεβαίνει παρά την απουσία τυπικής βιομηχανίας, και πολλά άλλα. Τίποτα όμως. Και οι σημερινοί κρίνοντες ας ξέρουν ότι κρίνονται με τη σειρά τους για την αποτυχία τους να αντιμετωπίσουν ή έστω να αντιληφθούν αυτά τα ερωτήματα. Τι μας μένει, λοιπόν; Η τρίτη παράμετρος. Οι φωνασκούντες νταήδες, οι υπέρμαχοι της αριστείας, οι φύλακες του «επιπέδου» αποφάσισαν πολύ γρήγορα ότι εδώ έχει το ζουμί. Έτσι τους είπαν, έτσι λένε.

Οι επιδόσεις των υποψηφίων εξαρτώνται κι αυτές από διάφορες παραμέτρους, όπως:

α) Τη δυσκολία της εξεταστέας ύλης και το βάρος της στο αναλυτικό πρόγραμμα.

β) Τη δυσκολία των θεμάτων των εξετάσεων.

γ) Το γενικό βαθμό εμπέδωσης της εξεταστέας ύλης από τους υποψήφιους.

Ως προς το χαρακτήρα των φετινών θεμάτων, και μιας και τόσος ντόρος έγινε για τη βάση του Μαθηματικού, ας δούμε τι δήλωσαν οι αρμόδιες επιτροπές των επιστημονικών ενώσεων για τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία. Για τα Μαθηματικά σημειώθηκε ότι ήταν πιο δύσκολα από τα περσινά κι ότι πολλοί υποψήφιοι αντιμετώπισαν πρόβλημα με το δοσμένο χρόνο. Για τη Φυσική το ίδιο: τα απαιτητικότερα των τελευταίων τριών ετών, με έμφαση στις πράξεις και όχι στην ουσία, με ασάφειες, αδόκιμα και αντιπαιδαγωγικά(!). Τα θέματα της Χημείας εκτιμήθηκε ότι προκάλεσαν χρονική ασφυξία, ότι ήταν ασαφή, ότι ήταν τα δυσκολότερα των τελευταίων χρόνων και ταίριαζαν περισσότερο σε διαγωνισμό Χημείας παρά σε Πανελλαδικές, και -τέλος- ότι κάποια ερωτήματα βρισκόταν οριακά εντός της εξεταστέας ύλης. Λοιπόν, από τη στιγμή που την ίδια τη μέρα της εξέτασης οι αρμόδιες επιτροπές έκριναν έτσι τα θέματα, ακόμη και ο μεγαλύτερος βλάκας θα έπρεπε να περιμένει ότι οι βαθμοί των υποψηφίων θα είναι σημαντικά χαμηλότεροι από πέρυσι (δεν χρειάζεται καν να πούμε ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί αναλυτές το είχαν προβλέψει). Έτσι, λοιπόν, γίνεται ξαφνικά πολύ δύσκολο για τους φύλακες του «επιπέδου» να αποδείξουν ότι το «επίπεδο» πράγματι έπεσε. Θα ήταν, βέβαια, ένα θαύμα το να ανεβοκατεβαίνει ολόκληρο «επίπεδο» από χρονιά σε χρονιά (ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος θα ήθελε, με άλλα στοιχεία, να επιχειρηματολογήσει για την «πτώση του επιπέδου», σίγουρα δεν θα ήταν τόσο ανόητος για να πει ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια διαδικασία «μια κι έξω»). Αλλά πού να το σκεφτεί ο μνησίκακος υβριστής αυτό! Μια ματιά ακόμη στα δελτία τύπου που αναφέρθηκαν παραπάνω θα αποκάλυπτε ότι οι επιστημονικές ενώσεις (όπως και τα σωματεία των εκπαιδευτικών, μέσα από τα εκπαιδευτικά τους συνέδρια) εντοπίζουν συγκεκριμένα προβλήματα στη διάρθρωση της διδακτέας ύλης, στη διδακτική προσέγγισή της και τους στόχους της, στην υλικοτεχνική υποδομή, την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών κλπ. Ούτε κάτι απ’όλα αυτά συγκινεί τους υπέρμαχους της αριστείας.

Λοιπόν, όπως είπαμε και παραπάνω, οι επιδόσεις των υποψηφίων μπορεί να μας δείχνουν κάτι, αλλά όχι το «επίπεδο». Στην πραγματικότητα, με δυσκολία κάποιος από τους φύλακες του «επιπέδου» θα μπορούσε να μας ορίσει αντικειμενικά τι στο διάολο σημαίνει «επίπεδο», τόσο αντικειμενικά ώστε να ανιχνεύεται, να ποσοτικοποιείται και να άρα να μετράται με μια γραπτή εξέταση…

Γ. Η αρένα των Πανελλαδικών και τα κριτήρια «όπως μας βολεύει κάθε φορά»

Συμφωνούμε όλοι/ες, φαντάζομαι, ότι ο αντικειμενικός στόχος των υποψηφίων είναι η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολλοί υποψήφιοι δεν έχουν ξεκάθαρη στόχευση σε κάποια σχολή κι έτσι ο στόχος τους είναι να συγκεντρώσουν όσο το δυνατό περισσότερα μόρια «στα τυφλά», και κάποιοι άλλοι, που έχουν αποφασίσει, συνήθως επιδιώκουν να βρίσκονται έστω και λίγο πιο πάνω από τη βάση των τελευταίων χρόνων για τη σχολή που διάλεξαν. Και στις δύο περιπτώσεις, λοιπόν, ο υποψήφιος έχει κέρδος αν μαζέψει όσο το δυνατό περισσότερα μόρια (οι μηχανισμοί της λεγόμενης «παραπαιδείας» πατούν ακριβώς σ’αυτό, ότι λίγα μόρια παραπάνω δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν). Μετά απ’όλα αυτά, ελπίζω να γίνεται σαφές ότι -με την εξαίρεση παιδιών που για τους δικούς τους λόγους (υποτροφίες, πρεστίζ, προσωπικά «στοιχήματα») κυνηγούν την άριστη επίδοση- η συντριπτική πλειονότητα των υποψηφίων είναι ικανοποιημένη με κείνο το βαθμό που θα φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Είναι κακό αυτό; Μήπως υπάρχει κάτι στις πανελλαδικές εξετάσεις που θα έπρεπε να κάνει έναν καλλιεργημένο μαθητή ή μαθήτρια να επιδιώκει να αριστεύσει σ’αυτές; μήπως αυτές οι εξετάσεις είναι ένα κριτήριο μόρφωσης, ένα δείγμα ότι ο υποψήφιος κατέχει το αντικείμενο στο οποίο εξετάζεται;

Ο θεσμός των Πανελλαδικών υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια πια, τόσα ώστε να έχει συγκεντρωθεί ένα πλήθος καταγεγραμμένων και σοβαρά διατυπωμένων απόψεων γι’αυτές. Μέσα σε όλα όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί για τις Πανελλαδικές εξετάσεις υπάρχει ΜΟΝΟ μια σχετικά πλατιά αποδεκτή θετική εκτίμηση: ότι οι Πανελλαδικές είναι ένας αδιάβλητος διαγωνισμός (με τις όποιες παραφωνίες). Αυτό και μόνο θα μπορούσε να μας βάλει σε σκέψεις. Ένα σύστημα που καθορίζει την εφηβική ζωή (όσων παιδιών συνεχίζουν το σχολείο, βέβαια) σε τόσο μεγάλο βαθμό, που τα αποτελέσματά του γίνονται πρωτοσέλιδα, που σηκώνει τέτοιας έκτασης συζήτηση στην κοινωνία, να έχει να περηφανευτεί μόνο για ένα πράγμα και μάλιστα αυτό να μην έχει καμία σχέση με τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών; Περίεργο, έτσι; Πάμε τώρα στα αρνητικά, ξεκινώντας από το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου παιδείας από τη δεκαετία του ’80 και δώθε έχουν εκφραστεί υπέρ του στόχου να καταργηθούν κάποτε οι εξετάσεις αυτές. Τα κυριότερα επιχειρήματα για τη διατήρησή τους έχουν να κάνουν είτε με την έλλειψη χρηματοδότησης και άρα τον περιορισμένο αριθμό εισακτέων είτε με κάτι κλισέ ανοησίες του στυλ «αν δεν υπήρχαν εξετάσεις θα δήλωναν όλοι την Ιατρική» (!). Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι διοικούντες την Εκπαίδευση όσο και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών μαθητών, κηδεμόνων έχουν με τον έναν οι τον άλλο τρόπο στην πλειονότητά τους παραδεχτεί ότι οι Πανελλαδικές μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο ως αναγκαίο κακό ελλείψει άλλου τρόπου εισαγωγής. Στο πιο ουσιαστικό κομμάτι της κριτικής μπορούμε να βρούμε εκτιμήσεις για το ότι οι Πανελλαδικές:

α) Προωθούν την «παπαγαλία» και καταστέλλουν την κριτική διάθεση και ικανότητα.

β) Αποτελούν ταξικό κόσκινο στο δρόμο προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στρόφιγγα κοινωνικής κινητικότητας.

γ) Συντηρούν το δίκτυο της λεγόμενης «παραπαιδείας» με τρομερό οικονομικό κόστος για τις οικογένειες.

δ) Επιδρούν αρνητικά στη μορφωτική λειτουργία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μετατρέποντάς την σε έναν άχαρο προθάλαμο για την τριτοβάθμια ή σε φροντιστήριο.

ε) Λειτουργούν ως μέσο ιδεολογικής επιβολής.

στ) Βυθίζουν τους υποψήφιους στο στρες (δεν θα επεκταθώ στα τραύματα, τις οικογενειακές τραγωδίες, τα χάπια, τις αυτοκτονίες ακόμα).

Οι παραπάνω έξι λόγοι (ή ακόμη και ένας από αυτούς!) θα έπρεπε να κάνουν οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να απορεί που οι Πανελλαδικές δεν έχουν ακόμη καταργηθεί. Πραγματικά, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να εύχεται κανείς σε ένα παιδί που μπαίνει στο δρόμο των Πανελλαδικών είναι η δύναμη να τον διαβεί με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Έτσι, μοιάζει πραγματικά τρελό το να πανηγυρίζει κανείς για τις επιτυχίες ή, αντίστροφα, να σιχτιρίζει εκείνους που μπήκαν σε σχολές με λίγα μόρια. Επιπλέον μου μοιάζει απίστευτα υποκριτικό: Είναι σα να σκίζουμε τα ρούχα μας για τη βαρβαρότητα των ταυρομαχιών, αλλά με το που θα βρεθούμε στην κερκίδα να χειροκροτούμε τους επιδέξιους ταυρομάχους και να γιουχάρουμε τους ατζαμήδες. Επιστρέφοντας στον κύριο στόχο της κοινωνικής μνησικακίας αυτές τις μέρες, τον τελευταίο εισακτέο του Μαθηματικού, πραγματικά χρειάζεται να διατυπώσουμε το ερώτημα: «πήρε μέρος σε εξετάσεις κατάταξης με στόχο την εισαγωγή του στο Μαθηματικό και τα κατάφερε, έστω και οριακά. Πού στο διάολο είναι το πρόβλημά σας μ’αυτό;».

Στην παραπάνω ερώτηση κάποιοι πονηροί θα απαντήσουν ότι η χαμηλή βαθμολογία δείχνει ότι έχει σοβαρές ελλείψεις. Ας πούμε ότι το δεχόμαστε. Και; Μήπως οι βαθμολογίες των άλλων δεν δείχνουν ελλείψεις; Ακόμη και ο τελευταίος εισακτέος της Ιατρικής, με τα περίπου 18 χιλιάδες μόριά του, δεν έχει ελλείψεις; Είτε λοιπόν θεωρούμε ότι τα παιδιά θα βγουν από το Πανεπιστήμιο έτσι όπως μπήκαν, σα να μην σπούδασαν (σοβαρά! έχω συναντήσει τη γελοιότητα μεγάλων ανθρώπων, σπουδαγμένων, που συγκρίνουν ακόμη τους βαθμούς που πήραν στις Πανελλαδικές…) είτε πρέπει να πούμε ότι οι όποιες ελλείψεις (που δεν έχουν προσωπικές αιτίες, σε καμία περίπτωση) θα πρέπει να καλυφθούν στη σχολή με διπλή και τριπλή δουλειά από τους φοιτητές και τους δασκάλους τους (με την εξαίρεση εκείνων που προσεγγίζουν τα γνωστά κυκλώματα και σπουδάζουν εξ αποστάσεως από τη… Μύκονο, για τα οποία τα ΜΜΕ μας και οι διάφοροι φύλακες του «επιπέδου» δεν έχουν ούτε μια μικρή κουβέντα να πουν).

Δ. Η βάση του 10

Οι πονηροί μας φύλακες του «επιπέδου» καταλαβαίνουν τα παραπάνω επιχειρήματα, και γι’αυτό καταφεύγουν στον από μηχανής θεό του πλαφόν. Μας λένε, λοιπόν, ότι δέχονται ότι πρόκειται για διαγωνισμό κατάταξης, με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε παραπάνω, αλλά μήπως η εισαγωγή ενός πλαφόν εισαγωγής θα μπορούσε να προφυλάξει το «επίπεδο»; Το επιχείρημα αυτό ακούγεται σε δύο εκδοχές: εκείνη των κοινωνικά κανίβαλων, που λένε «να μπει πλαφόν για να μην μπαίνουν οι άχρηστοι», κι εκείνη των ντροπαλών κοινωνικά κανίβαλων, που λένε «το πλαφόν θα οδηγούσε σε γενική αύξηση της προσπάθειας, και άρα άνοδο του επιπέδου».

Ας πούμε ότι δεχόμαστε τη λογική του πλαφόν. Πού θα έπρεπε να τοποθετηθεί αυτό; Ποιο είναι εκείνο το σύνολο μορίων που διασφαλίζει το «επίπεδο»; Μήπως το 17.000 ή το 9.000; Ποια είναι εκείνα τα παιδαγωγικά επιχειρήματα, ποιος εκείνος ο ποσοτικοποιημένος ορισμός του «επιπέδου», που θα μας δείξει τον μαγικό αριθμό; Τίποτα. Η πραγματικότητα είναι ότι στην 20βάθμια κλίμακα υπάρχει μόνο ένας αριθμός που θα μπορούσε να λειτουργήσει αντικειμενικά, και αυτός είναι το 20. «Βάση του 20» σημαίνει: απαιτώ από τον υποψήφιο να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που θα του θέσω, γιατί όλα τα ερωτήματα ανιχνεύουν κάποιο μορφωτικό προαπαιτούμενο για τις παραπέρα σπουδές του. Από τη στιγμή που -για προφανείς λόγους- δεν συζητάμε για το 20, κάθε άλλη βάση είναι ολοκληρωτικά αυθαίρετη και ξένη προς οποιαδήποτε παιδαγωγική προβληματική.

Τίποτα δεν λυγίζει, όμως, τους φρουρούς της αριστείας. Λένε «αφού πράγματι δεν μπορούμε να βρούμε έναν παιδαγωγικά αποδεκτό βαθμό ως βάση, γιατί να μην πάμε στην παλιά-καλή βάση του 10, που είναι στο μέσο, που -ως μέσο- είναι πάντα καλό;». Η «βάση του 10», που ήταν στο πρόγραμμα της ΝΔ και απ’όσα ακούσαμε από την υπουργό πρόκειται να επιβληθεί και πάλι («πάλι», μάλιστα, αλλά οι φύλακες του «επιπέδου» δεν έκαναν έναν κόπο να μας πουν με χειροπιαστά επιχειρήματα πόσο ανέβηκε το «επίπεδο» την προηγούμενη φορά που μπήκε αυτό το πλαφόν) είναι μια μπούρδα, που δικαιολογείται μόνο από τη στρεβλή αίσθηση της κοινής γνώμης ότι όχι μόνο η «αλήθεια βρίσκεται στο μέσο», αλλά και ότι αυτό το «μέσο» καθορίζεται από την αριθμητική. Ήδη, βέβαια, από τα πολύ παλιά χρόνια ο καλός μας μπαρμπα-Αριστοτέλης προειδοποιούσε ότι το μέσο (αυτό που συνδέεται με την αρετή) δεν πρέπει να το ψάχνουμε σύμφωνα με την «αριθμητικήν αναλογίαν», που πάει να πει ότι αν κάνεις δίαιτα τρώγοντας το μισό της πίτσας-γίγας, μην περιμένεις αποτελέσματα. Το αυθαίρετο της επιλογής του 10, λοιπόν, δεν αλλάζει από το γεγονός ότι αυτό βρίσκεται στο μέσο της 20βάθμιας κλίμακας, όσο κι αν αυτό υποκλίνεται στις κοινές πεποιθήσεις. Επιπλέον, αν θεωρήσουμε ότι ο βαθμός μάς δείχνει αν καλύπτουμε κάποια μορφωτικά προαπαιτούμενα (όπως υπονοεί η θεωρία για το πλαφόν) τότε σκοντάφτουμε πάνω στο διαχρονικό πρόβλημα των βαθμολογιών: ότι δύο άνθρωποι με ίδια βαθμολογία δεν σημαίνει πως έχουν τις ίδιες γνώσεις. Εξηγούμαι: Τα 4 θέματα στις Πανελλαδικές έχουν διαφορετικό, ιδιαίτερο, χαρακτήρα. Άλλη πτυχή της κατανόησης της εξεταστέας ύλης εξετάζει το θέμα Α και άλλη το θέμα Γ. Ένας υποψήφιος θα μπορούσε να πάρει «5» απαντώντας πλήρως και ορθά μόνο στο θέμα Α και ένας άλλος μόνο στο θέμα Γ. Ποιος από τους δύο θα θεωρούνταν μορφωτικά επαρκής από τη στιγμή που τα δύο ερωτήματα στοχεύουν υποτίθεται στην ανίχνευση διαφορετικών πτυχών της επάρκειας; Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι αν ανοίξουμε την πόρτα της «επάρκειας» που πρέπει να προφυλαχτεί με κάποιο πλαφόν, τότε οι δυνατότητες είναι απεριόριστες: Γιατί να μην πούμε λοιπόν ότι ο υποψήφιος πρέπει να έχει 10, αλλά να έχει πάρει μονάδες από κάθε θέμα; Γιατί να μην πούμε ότι ο υποψήφιος πρέπει να έχει τουλάχιστον 4 από τις 10 μονάδες του στα θέματα Γ και Δ, που υποτίθεται ότι ανιχνεύουν περισσότερο τη δημιουργική χρήση της γνώσης; Γιατί να μην έχουμε κάπου κρυμμένη μια εντελώς βασική ερώτηση-παγίδα, που όποιος την απαντήσει λαθεμένα να κόβεται, ανεξάρτητα από το τι έκανε με τα υπόλοιπα θέματα; Πάμε παρακάτω τώρα. Μιας και οι εξετάσεις είναι ανεξάρτητες από τη σχολή που στοχεύει ο υποψήφιος, τότε πώς γίνεται το ίδιο πλαφόν να καλύπτει τα μορφωτικά προαπαιτούμενα κάθε σχολής το ίδιο; Δηλαδή, πώς γίνεται το Φιλολογικό να έχει τα ίδια μορφωτικά προαπαιτούμενα στα Αρχαία και τα Λατινικά με τη σχολή Κινηματογράφου; Εάν, λοιπόν, κάποιος από τους υπερασπιστές της «βάσης του 10» έχει όρεξη να μας πουλήσει «σταυροφορία ενάντια στην ισοπέδωση», ας σκεφτεί πρώτα ότι αυτή η ίδια η βάση είναι ισοπεδωτικό μέτρο. Το τελευταίο επιχείρημα, των υποτίθεται καλοπροαίρετων, είναι ότι η εισαγωγή κάποιας μίνιμουμ βάσης ανεβάζει γενικά το «επίπεδο», ότι δηλαδή, στην προσπάθειά τους οι υποψήφιοι να περάσουν πάνω απ’αυτή τη βάση οδηγούνται ψηλότερα απ’ό,τι χωρίς αυτή. Αλήθεια; πού έχει παρατηρηθεί αυτό; σίγουρα όχι στην προηγούμενη εμπειρία εφαρμογής του μέτρου. Κάνω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι μου φαίνεται πως όπου εφαρμόζονται «βάσεις» δημιουργούν μια «κουλτούρα βάσης», δηλαδή την αντικατάσταση μιας «ομαλής» κατανομής επιδόσεων από μια συσσώρευση γύρω από τη «βάση».

Για να είμαι ειλικρινής, αν και στο παρελθόν έχω γράψει σ’αυτό εδώ το blog ένα μεγάλο σημείωμα για την καταστροφή που είναι για την Εκπαίδευση η ύπαρξη των βαθμολογιών, μπαίνω σ’αυτή τη συζήτηση μόνο αναγκαστικά. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν συμφωνούσαμε σε μια -έστω χοντρική- περιγραφή αυτού του φαντάσματος που λέγεται «επίπεδο», πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμία εξεταστική, βαθμολογική ή ακόμη και σχολική τεχνική που το ανεβάζει. Η ορμή των ανθρώπων προς τη γνώση και τη μόρφωση δεν θέριεψε ποτέ με βαθμολογικά ή εξεταστικά τρυκ, παρά μόνο σε συμφωνία με μεγάλα κοινωνικά ρεύματα. Όποιος δεν βλέπει ότι η μόρφωση δεν συγκινεί πια, ότι παίρνουν το πάνω χέρι από τη μία οι προλήψεις και η βαρβαρότητα η μασκαρεμένη σε επιστήμη, κι από την άλλη μια αντίληψη για τη μόρφωση που περιορίζεται στο φούσκωμα του φακέλου του βιογραφικού, δεν με πείθει ότι είναι αξιόπιστος και ειλικρινής συνομιλητής.


Εδώ φτάνουμε και στο ζουμί της διαφωνίας: Τα μορφωτικά και εκπαιδευτικά ζητήματα λύνονται κυρίως μέσα στα τέσσερα ντουβάρια του σχολείου ή έξω από αυτά; Η πρώτη αντίληψη είναι αυτή που οδηγεί τελικά στις θεωρίες περί «ποιότητας στην παροχή του εκπαιδευτικού έργου», θεωρίες που κάποτε έβλεπε κανείς μόνο στους λόγους των πολιτευτών της ΝΔ, αλλά τώρα παντού. Η δεύτερη απαιτεί κάτι πολύ δυσκολότερο, μια συνολική κίνηση, την οποία δεν βλέπω προς το παρόν πουθενά γύρω μας. Έτσι, είμαι αναγκασμένος να ομολογήσω ότι τούτο το μικρό σημείωμα γράφεται με όρους ήττας: θεωρώ δοσμένο ότι κάθε αντιδραστική τρέλα στην Εκπαίδευση όχι μόνο θα περάσει, μα θα περάσει και με χειροκροτήματα. Και καταλήγουμε εκεί απ’όπου ξεκινήσαμε, ότι μεγάλο μέρος του σημερινού προβλήματος είναι η μαζική αποδοχή του κυρίαρχου πλαισίου, ακόμη κι από κείνους που μας διαβεβαίωναν μέχρι τώρα ότι σκέφτονται διαφορετικά.

Λευτέρης Παπαθανάσης
μέλος της Ενωτικής Αριστερής Παρέμβασης εκπαιδευτικών ΔΕ ν. Ιωαννίνων 



Παρατήρηση 1. Ο όρος «δαπιτισμός» δεν χρησιμοποιείται εδώ με τη στενή έννοια, δηλαδή την ιδιότητα του μέλους της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ή την αποδοχή του προγράμματός της, αλλά με τη διευρυμένη, δηλαδή την αποδοχή του πλαισίου αρχών που στην ακραία ή την πιο καθαρή τους μορφή εκφράζονται από την παράταξη αυτή.

Παρατήρηση 2. Σε κάθε περίπτωση αντίστοιχου κοινωνικού πανικού, όπου η μάζα των φωνασκούντων εμφανίζεται έτοιμη να αποδεχθεί την επιβολή μιας «δίκαιης» λύσης από το Κράτος, που φαίνεται να απαντά στις διαμαρτυρίες, είναι χρήσιμο να σκεφτόμαστε το κριτήριο περί δικαιοσύνης εκείνου του παλιού μας κατεργάρη: Όσοι φωνάζουν σήμερα «έξω οι άχρηστοι από τα πανεπιστήμια» θα δεχόταν μια νομοθετική παρέμβαση που σε δοσμένη στιγμή θα εμπόδιζε το δικό τους παιδί; Πολύ αμφιβάλλω.

Παρατήρηση 3. Επειδή ο μεγάλος ντόρος έγινε γύρω από τη χαμηλή βάση εισαγωγής του Μαθηματικού, ας δούμε μια αποκαλυπτική παράμετρο, τον αριθμό των υποψηφίων που είχαν τα τμήματα Μαθηματικών ως πρώτη επιλογή. Από το 2011 στο σήμερα, λοιπόν, ο αριθμός αυτός για το Μαθηματικό Θεσσαλονίκης πήγε από τους 501 στους 344, της Πάτρας από 145 σε 88, των Ιωαννίνων από 110 σε 66, της Σάμου από 62 σε 30, ενώ μόνο στης Αθήνας είχαμε (για προφανείς λόγους) μια μικρή άνοδο από 441 σε 469. Θα περίμενε κανείς να συζητάμε σήμερα το γιατί πέφτει η ζήτηση μιας τόσο «βασικής» σχολής, παρά να λέμε βλακείες για τα παιδιά που πέρασαν σ’αυτή.

Παρατήρηση 4. Η αλήθεια είναι πάντα συγκεκριμένη. Κάθε γεγονός έχει πολλές όψεις. Το να περιπλανιόμαστε σ’αυτές, το να επιλέγουμε εκείνη που βολεύει την άποψή μας ή -κυρίως- να μην εντάσσουμε την εξέτασή μας σε ένα σαφές πλαίσιο, είναι συνταγή αποτυχίας.