Μπροστά στη
συντριβή του εκβιασμού των νεοδιόριστων συναδέλφων/ισσων, που έβαλε σε εφαρμογή
η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου παιδείας (ότι πρέπει να αποδεχθούν την
ατομική τους αξιολόγηση προκειμένου να μονιμοποιηθούν), το υπουργείο επιταχύνει
την επέκταση της ατομικής αξιολόγηση σε όλο το φάσμα των συναδέλφων/ισσων,
μόνιμων ή όχι. Έτσι, τον τελευταίο καιρό οι νέοι επιθεωρητές στέλνουν μπιλιέτα
αξιολόγησης σωρηδόν και ό,τι ψαρέψουν (είναι πολύ σημαντικό για το υπουργείο να
μπορεί σε ένα-δυο μήνες να ανακοινώσει χιλιάδες τελειωμένες αξιολογήσεις). Σ’αυτή
την εκστρατεία έχουν επιστρατευτεί όλα τα όπλα∙ κομματικοί μηχανισμοί, φιλικά
τηλεφωνήματα, καλυμμένες ή ανοιχτές απειλές, διαβεβαιώσεις για χαλαρή
διαδικασία κλπ. Μέσα σε όλα αυτά, χρησιμοποιούνται με απίστευτα ύπουλο τρόπο τα
γνωμοδοτικά σημειώματα των νομικών συμβούλων των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών από «φίλους»
των εργαζομένων στην εκπαίδευση και από τις παρατάξεις του εργοδοτικού
συνδικαλισμού. Το γνωμοδοτικό σημείωμα είναι ένα επιστημονικό κείμενο, που
καλύπτει όλες τις πλευρές του ζητήματος, και που κανείς πρέπει να το διαβάσει
με συγκεκριμένο τρόπο, και όχι μια ξερή απάντηση «ναι» ή «όχι». Έτσι, τα
συγκεκριμένα σημειώματα (σωστά) αναφέρουν όλες τις προβλέψεις της νομοθεσίας
για την αξιολόγηση προτού τοποθετηθούν στο ζήτημα του αν η συλλογική μορφή
πάλης που έχουμε επιλέξει (η απεργία-αποχή) έχει ειδικές κυρώσεις ή όχι. Το να
μείνει κανείς στο πρώτο κομμάτι σημαίνει ότι λέει πονηρά τη μισή αλήθεια,
αλήθεια που εξυπηρετεί τους σκοπούς του υπουργείου. Πράγματι, λοιπόν, το να
αρνηθεί ένας συνάδελφος/ισσα ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ καθήκον ατομικά και ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΤΟΥ
ΗΡΘΕ αποτελεί πειθαρχικό παράπτωμα. Η Αξιολόγηση είναι, σύμφωνα με το νόμο, υποχρεωτική,
το ίδιο υποχρεωτική με το να μπει κανείς για μάθημα. Είναι αυτονόητο ότι εάν
αύριο κάποιος συνάδελφος/ισσα δεν μπει για μάθημα ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΤΟΥ ΗΡΘΕ, τότε
ελέγχεται πειθαρχικά. Αυτό το απλό πράγμα λέει το πρώτο μέρος των σημειωμάτων,
που το έκαναν παντιέρα οι καλοθελητές μας. Η απεργία, όμως, δεν έχει αυτόν τον
χαρακτήρα και αυτό φυσικά επισημαίνεται στη συνέχεια. Όταν απεργούμε,
συμμετέχουμε σε μια συλλογική δράση του σωματείου μας προς συγκεκριμένο σκοπό.
Κανείς δεν μπορεί (προς το παρόν, τουλάχιστον, όσο κρατούν ακόμη κάποια
δημοκρατικά προσχήματα) να κινήσει πειθαρχική δίωξη σε εργαζόμενους επειδή
απήργησαν. Το υπουργείο παιδείας έσυρε τις ομοσπονδίες μας πολλές φορές στα
δικαστήρια ζητώντας τον χαρακτηρισμό κινητοποιήσεών μας ως παράνομες ή
καταχρηστικές∙ τον Μάη του ’13, μάλιστα, μας επιστράτευσε κιόλας. Αν θέλει, ας αναλάβει
το πολιτικό κόστος να το κάνει και τώρα. Μέχρι τότε, οι απειλές είναι στο κενό.
Αυτά για το νομικό κομμάτι. Η πραγματική δύναμη της απεργίας μας, όμως, σε κάθε
περίπτωση θα κριθεί στη συμμετοχή, στην οργάνωση, στην ουσιαστική υπεράσπιση της
Δημόσιας Εκπαίδευσης και όχι στα δικαστήρια. Αύριο το πρωί κιόλας πηγαίνουμε
στο σχολείο με το χαρτί της απεργίας στα χέρια και ζητάμε από κάθε
συνάδελφο/ισσα να το υπογράψει. Απέναντι στις ατομικές προσκλήσεις να
απαντήσουμε με ένα τεράστιο συλλογικό «όχι». Κανένας επιθεωρητής στα σχολεία!
