Είμαι από κείνους που επιμένουν, παρά τις μεταφυσικές και αστικές ανοησίες που δένουν σα ζουρλομανδύας κάθε συζήτηση για την Εκπαίδευση, ότι τα δύο πρώτα αιτήματα του όποιου εκπαιδευτικού κινήματος της εποχής μας έπρεπε είναι η αύξηση των μισθών και η μείωση του αριθμού των παιδιών στο τμήμα. Το πολιτικό κλίμα των τελευταίων δεκαετιών χρωμάτισε αυτά τα σημαντικότατα αιτήματα με τις μπογιές των νεοφιλελεύθερων παράσιτων, δηλαδή «τεμπέληδες εκπαιδευτικοί, που θέλουν να πληρώνονται περισσότερο και να δουλεύουν πιο άνετα» (λες και είναι κακό για οποιονδήποτε εργαζόμενο/η να θέλει κάτι τέτοιο). Αυτό το πολιτικό κλίμα έχει υλική προέλευση: εκπαιδευτικοί που έχουν χάσει το 1/3 του εισοδήματός τους, πάγωμα των προσλήψεων και καθιέρωση της αναπλήρωσης (κάθε τύπου) ως κανονικότητα, αύξηση των παιδιών στο τμήμα. Υποταγμένες σ’αυτό το κλίμα οι συνδικαλιστικές δυνάμεις των εργαζόμενων στην Εκπαίδευση, ακόμη κι εκείνες που δεν είναι σε ανοιχτή συνεννόηση με το κράτος, απέφευγαν συστηματικά κάθε κινητοποίηση για το ζήτημα, αν και είναι αλήθεια ότι τα αιτήματα αυτά έμπαιναν, τελετουργικά κατά τη γνώμη μου, σε κάθε πλαίσιο δράσης και ανακοίνωση. Τέλος πάντων, ας κριθεί απ’όσους/ες έχουν καλή μνήμη το αν τα πάλεψε κανείς πραγματικά ή αν έμειναν στα χαρτιά. Η μόνη εξαίρεση είναι η μάχη -αντάρτικου τύπου- που δίνεται εδώ και λίγα χρόνια (επί «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε) στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς για την έγκριση των λεγόμενων «ολιγομελών» τμημάτων από ελάχιστους/ες και με την, για τα μάτια του κόσμου, κάλυψη της ΟΛΜΕ. Σε κάθε σχετική συζήτηση, ο υπεύθυνος συνδικαλιστής/ρια θα μας έλεγε «έχετε δίκιο, αλλά δεν βλέπετε που η κοινωνία μας βρίζει; αν μιλήσουμε για μισθούς/αριθμό παιδιών, θα μας γδάρουν» και η συζήτηση έληγε εκεί.
Παρακολουθώ σήμερα τη συζήτηση για την ασφάλεια των παιδιών στο σχολείο. Δεν άξιζε μήπως να μας «γδάρει η κοινωνία» όλα αυτά τα χρόνια, στην πάλη μας για ανέγερση σχολείων και προσλήψεις εκπαιδευτικών με στόχο τη μείωση των παιδιών στο τμήμα; Τι έχει να πει σήμερα η «κοινωνία» για το στοίβαγμα των 25 παιδιών σε μια άθλια αίθουσα; Τι έχει να πει η «κοινωνία» για το λιγοστό πετρέλαιο, που όταν στο πρώτο διάλειμμα θα αερίζονται οι αίθουσες δεν θα ξαναζεσταίνονται ποτέ γιατί πολύ απλά το καλοριφέρ λειτουργεί με ωράριο μνημονιακό; Τι στο καλό θα πει η «κοινωνία» όταν με δοσμένη την εσωτερίκευση της μιζέριας ξαναπροβληθούν σαν λύσεις οι επικίνδυνες γελοιότητες της εκ περιτροπής διδασκαλίας, της «εξ αποστάσεως διδασκαλίας» και της κάμερας στην τάξη; Λοιπόν, αν το ζήτημα είναι μια αξιοπρεπής δημόσια εκπαίδευση, ας έχουμε στο μυαλό μας, ανεξάρτητα από την πανδημία, πως αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε χωρίς προσωπικό ούτε χωρίς σύγχρονα κτήρια.
Εντάξει, ας συζητήσουμε και για τη μάσκα και για όλα τα υπόλοιπα μέτρα που προτείνονται, αλλά με ποιον; Με κείνους που τόσα χρόνια από τις κυβερνητικές θέσεις μόνο κατεδάφιζαν, ή με κείνους που τους εξυπηρετούσαν διαβρώνοντας και απαξιώνοντας συστηματικά κάθε λειτουργία των σωματείων και θέτοντάς τα στην υπηρεσία της εκάστοτε κυβέρνησης; Ας το κλείσουμε με μια είδηση. Στην καρδιά του κτήνους, το σωματείο των εκπαιδευτικών της Νέας Υόρκης προσανατολίζεται σε απεργία εάν τα σχολεία πάνε να ανοίξουν χωρίς να διασφαλιστεί η ασφάλεια της σχολικής κοινότητας. Σημείωση: Στην πολιτεία της ΝΥ απαγορεύεται δια νόμου στους δημόσιους υπαλλήλους να απεργήσουν.
Παρακολουθώ σήμερα τη συζήτηση για την ασφάλεια των παιδιών στο σχολείο. Δεν άξιζε μήπως να μας «γδάρει η κοινωνία» όλα αυτά τα χρόνια, στην πάλη μας για ανέγερση σχολείων και προσλήψεις εκπαιδευτικών με στόχο τη μείωση των παιδιών στο τμήμα; Τι έχει να πει σήμερα η «κοινωνία» για το στοίβαγμα των 25 παιδιών σε μια άθλια αίθουσα; Τι έχει να πει η «κοινωνία» για το λιγοστό πετρέλαιο, που όταν στο πρώτο διάλειμμα θα αερίζονται οι αίθουσες δεν θα ξαναζεσταίνονται ποτέ γιατί πολύ απλά το καλοριφέρ λειτουργεί με ωράριο μνημονιακό; Τι στο καλό θα πει η «κοινωνία» όταν με δοσμένη την εσωτερίκευση της μιζέριας ξαναπροβληθούν σαν λύσεις οι επικίνδυνες γελοιότητες της εκ περιτροπής διδασκαλίας, της «εξ αποστάσεως διδασκαλίας» και της κάμερας στην τάξη; Λοιπόν, αν το ζήτημα είναι μια αξιοπρεπής δημόσια εκπαίδευση, ας έχουμε στο μυαλό μας, ανεξάρτητα από την πανδημία, πως αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε χωρίς προσωπικό ούτε χωρίς σύγχρονα κτήρια.
Εντάξει, ας συζητήσουμε και για τη μάσκα και για όλα τα υπόλοιπα μέτρα που προτείνονται, αλλά με ποιον; Με κείνους που τόσα χρόνια από τις κυβερνητικές θέσεις μόνο κατεδάφιζαν, ή με κείνους που τους εξυπηρετούσαν διαβρώνοντας και απαξιώνοντας συστηματικά κάθε λειτουργία των σωματείων και θέτοντάς τα στην υπηρεσία της εκάστοτε κυβέρνησης; Ας το κλείσουμε με μια είδηση. Στην καρδιά του κτήνους, το σωματείο των εκπαιδευτικών της Νέας Υόρκης προσανατολίζεται σε απεργία εάν τα σχολεία πάνε να ανοίξουν χωρίς να διασφαλιστεί η ασφάλεια της σχολικής κοινότητας. Σημείωση: Στην πολιτεία της ΝΥ απαγορεύεται δια νόμου στους δημόσιους υπαλλήλους να απεργήσουν.
Λευτέρης Παπαθανάσης, Χημικός
Μέλος της Ενωτικής Αριστερής Παρέμβασης
